Op 14 augustus 2013 braken rellen uit tijdens een betoging in Montevideo. De betoging wordt elk jaar georganiseerd om de in ’68 door de politie vermoorde student Liber Arce te herdenken. Er werden symbolen van staat, kapitaal en religie aangevallen (bankautomaat, banken, regeringsgebouwen, een kerk, luxewinkels, restaurants…). Na afloop werden twee anarchistische kameraden aangehouden door flikken. De kameraden werden in beschuldiging gesteld maar wel vrijgelaten.
Op 24 augustus werden op weg naar een andere herdenkingsbetoging (aan hospital El Filtro, waar in ’94 een dode viel na botsingen tussen de flikken en betogers die probeerden te verhinderen dat vermeende ETA-leden naar Spanje zouden worden gedeporteerd) 12 anarchisten gearresteerd door de inlichtingendiensten, het departement speciale operaties en interpol.
De kameraden werden afgevoerd naar een commissariaat, waar ze werden gefotografeerd, ondervraagd over de betoging van de 14de en over hun deelname aan anarchistische groepen. Dit alles ging gepaard met slagen, beledigingen, dreigen met marteling en verkrachting. Eén kameraad werd bedreigd met een pistool. Niemand werd voorgeleid en dezelfde avond werd iedereen vrijgelaten zonder beschuldigingen.
Op 29 augustus werd een kameraad die in Uruguay verblijft opgeroepen door de migratiedienst. Daar werd ze opgepakt door de politie.
De inlichtingendiensten zijn hiervoor verantwoordelijk. De dag erna werd een andere kameraad voor haar huis in een politieauto geduwd en naar een commissariaat overgebracht. Beide kameraden werden ondervraagd over hun deelname aan de anarchistische beweging. Ze werden allebei zonder beschuldigingen vrijgelaten op 30 augustus.
Ondertussen verschenen enkele teksten over deze repressieve slagen. Op vele plaatsen in Montevideo werden pamfletten uitgedeeld en er was een betoging gepland. In Buenos Aires (Argentinië) kregen de ferrymaatschappij die op Montevideo vaart en de ambassade van Uruguay nachtelijk bezoek van solidairen.
Hieronder vertalingen van twee teksten vanop de blog van de krant anarquia (periodicoanarquia). De eerste verscheen in een agitatieblad en gaat in op de gebeurtenissen van de 14de, de tweede tekst gaat in op de repressie.
Vrijheid tot in het overdrevene
“Dat onze woorden hand in hand mogen gaan met wat we doen, en dat de anderen mogen beginnen hier rekening mee te houden…”
Als het de bank is die mij en mijn familie in de schulden houdt, als zij het geld bewaakt dat ze noodzakelijk maakt om te leven en het dan weghoudt van zij die er het minst van hebben, waarom zou ik er dan respect voor moeten hebben en haar niet aanvallen? Is een gevel dan meer waard dan het aantonen hoe schadelijk het geld is?
Als het de kerk is die leeft van het bedrog, als zij verantwoordelijk is voor het gedurende eeuwen (en nog steeds) gehoorzaam houden van duizenden personen aan hun autoriteiten en het opleggen van een moraal op maat van de machtigen, waarom zou ik daar dan niet tegen schreeuwen, waarom zou ik haar ruiten niet breken? Zijn ruiten dan meer waard dan de vrijheid van personen?
Als het al die muren overal zijn, van die overheidsgebouwen, van die commissariaten, van die kantoren die de stomste illusies verkopen, die ons bombarderen met aanbiedingen, waarom zou ik dan niet mogen antwoorden, waarom zou ik ze dan niet beschilderen, zeggen hoe ze bedriegen, ons kloten, gevangen zetten? Waarom zou ik tenslotte niet aanvallen, definitief antwoorden op wat mij aanvalt, waarom zou ik me niet verdedigen? Continue reading Repressie in Montevideo→
In de namiddag van de 27ste juni, doorbrak een groep van een dertigtal internationalistische kameraden kort de rust in de wijk Brugse Poort in Gent.
De niet aangevraagde en strijdbare betoging verspreidde een boodschap van actieve solidariteit met de opstanden in Turkije en Brazilië. Tijdens de korte demo blokkeerden de kameraden een rijvak van de hoofdstraat van de wijk, terwijl ze de aandacht trokken met een spandoek (ISYANCILARLA DAYANISMA, solidair met de turkse opstand), flyers, vuurwerk en door het roepen van slogans voor de revolte.
Op het einde van de betoging verscheen er een combi met twee geüniformeerden. Eén van de twee achtte zich in staat om de enthousiaste solidairen op zijn eentje tegen te houden. Na wat geduw en getrek werd het sujet in kwestie agressief en eindigde hij op het asfalt, onder de klappen van de kameraden.
Hierna ging de groep uit elkaar. In de zoekactie die hierop volgde pakte de politie 4 personen op, die in de vroege ochtend werden vrijgelaten.
Tekst van de flyer:
Solidariteit met de opstandelingen in Turkije en elders!
Turkije staat al enkele weken in vuur en vlam. Wat begon als een protest tegen een winkelcentrum in het Gezi park breidde zich al snel uit naar een groot gevecht tegen de macht. Duizenden mensen kwamen in Istanboel op straat, wierpen barricades op, gingen de confrontatie aan met de politie en vielen symbolen van de regering en het systeem aan. Ook in andere steden deed het verlangen naar vrijheid de vlam in de pan slaan: tegen de rechts-religieuze regering Erdogan met haar conservatieve wetten, tegen de mega bouwprojecten en het verdwijnen van volkswijken, tegen de dagelijkse kapitalistische miserie, tegen de macht die controle wil over elk aspect van het leven!
In Brazilië (São Paulo) begon het met protesten tegen de verhoging van de bustarieven. Al snel ontplofte ook daar de boel en vielen de maskers van de sociaaldemocratische machthebbers af. De woede van de opstandelingen keert zich tegen de politie (die slaafse honden van het systeem), de banken (symbolen van het kapitalisme), de politieke partijen, de wereldbeker voetbal en haar infrastructuren (die zorgen voor meer politie, meer controle en voor het verdwijnen van arme wijken). Ook in Brazilië verspreidde het vuur van de opstand zich naar andere steden.
Of het nu in Turkije, Brazilië, Egypte, Griekenland of Stockholm is; wanneer mensen de moed hebben hun onderdrukkers direct aan te vallen, zijn wij solidair! Al deze voorbeelden tonen ons twee dingen: dat revolutie een mogelijkheid is, en dat revoluties een internationaal karakter hebben. De opstanden spreken ons aan en inspireren ons, het verlangen naar vrijheid kent geen grenzen.
Dus waarom ook hier niet het vuur aan de lont leggen? In onze eigen omgeving beginnen vechten tegen alles wat ons onderdrukt en miserie in stand houdt?
In Griekenland zijn in de afgelopen maanden meerdere kraakpanden aangevallen door de staat. Zie hier als pdf een verzameling teksten, nieuwsverslagen en opeisingen. Op de eerste pagina een kleine analyse van de situatie in Griekenland.
TOTALE SOLIDARITEIT
TOTALE MEDEPLICHTIGHEID
LANG LEVE DE ANARCHIE
Sociale revolutie is geen geschiedenis, het is het heden en toekomst van de wereld.
Betreffende de oproep voor internationale solidariteit en actie
Als assemblée voor de Revolutionary Struggle-rechtszaak en in voortzetting van solidariteitsacties voor hetzelfde doel, kondigen we een open oproep aan voor een solidariteitscampagne op zowel lokaal als op internationaal niveau op 22, 23 en 24 november 2012.
We hebben besloten om de muur van stilte rond de Revolutionaire Strijd zaak te verbreken, en te tonen dat de kameraden die momenteel aangeklaagd worden niet alleen zijn; dat de RS-zaak ieders zaak is met betrekking tot de essentie van de strijd zelf. Wij roepen daarom kameraden uit de hele wereld op om hun actie bij te dragen en hun eigen boodschap van solidariteit en strijd te sturen.
Ons doel is om het dynamische verzet te op z’n kop te zetten door een revolutionair perspectief. Ons doel is om de strijd voor de omverwerping van al het bestaande uit te breiden, de historische noodzaak en het belang in het heden hiervan zich tonende in de toekomst, alsmede onze feitelijke solidariteit met de kameraden te tonen.
De driedaagse internationale oproep tot solidariteit, contra-informatie en actie voor de RS-zaak maakt deel uit van en zet de sociale klasse oorlog voort gericht op subversie en revolutie. Dit is hoe we de RS-zaak waarnemen en hoe het kan worden opgenomen als historisch geheel.
Achtergrondinformatie over de Revolutionaire Strijd zaak
Op 10 maart 2010 werd de anarchistische kameraad Lambros Foundas vermoord na een gewapende vechtpartij met de politie. Dat waren de dagen dat Griekenland voor het eerst werd onderworpen aan de verstikkende controle van het IMF/ECB/EU-trojka. Dat waren de dagen dat Lambros Foundas, lid van de Revolutionaire Strijd groep, zijn leven verloor in een vuurgevecht met de politie. Dit gebeurde tijdens een voorbereidende actie gericht tegen de politieke en economische elite die de planeet verwoest, plundert en het menselijk leven naar de bodem degradeert.
Na een maand en te midden in een klimaat van terreur-hysterie deed de politie in april 2010 preventieve aanhoudingen om de Revolutionary Struggle-groep te ontmantelen. Ook werden de anarchisten Kostas Gournas, Nikos Maziotis en Pola Roupa – die politieke verantwoordelijkheid namen voor hun participatie in de organisatie – gearresteerd.
Tegelijkertijd werden anarchisten Vaggelis Stathopoulos, Christoforos Kortesis en Sarantos Nikitopoulos gevangen genomen en naar de gevangenis gestuurd. De laatste drie ontkennen elke betrokkenheid bij de organisatie sinds hun arrestatie en verklaarden dat hun vervolging oorzaak vindt in hun jarenlange betrokkenheid bij subversieve projecten, hun politieke aansluiting bij de anarchistische/anti-autoritaire ruimte, en hun kameraadschappelijke relaties.
Kostas Katsenos is ook belast met de deelname aan de groep en sinds de periode van deze opsluitingen was er tevens een arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd.
Het systeem wilde een beslissende slag toe brengen aan de organisatie; achtten de Revolutionary Struggle-groep als een bedreiging: daarom breidde zij hun offensief uit door uitvoering van de eerder genoemde arrestaties om zo een breder deel van de subversieve beweging te verpletteren.
Na zes maanden, en in het kader van de uitbreiding van dit repressieve offensief, werden tientallen kameraden uit het anarchistische/anti-autoritaire milieu opgeroepen om te getuigen en ondergingen, samen met vrienden en familieleden van de zes gevangen anarchisten, ondervragingen.
De wraakzucht van repressiemechanismen werd nog maar eens bewezen toen de Staat zo ver ging dat ze Marie Beraha – echtgenoot van Kostas Gournas – beschuldigden van deelname in de groep. Deze vervolging is een puur wraakzuchtige daad tegen Kostas Gournas in een poging om zijn strijdvaardige houding te beteugelen.
Op 5 oktober 2011 ging het proces van start in de speciale rechtbank, in een gesloten kamer, van de Koridallos gevangenis zonder enige publiciteit. Terwijl de massamedia altijd leek te popelen om het repressieve offensief en staatspropaganda te helpen, zwijgen ze tegenwoordig – in een provocerende wijze en onder een politiek mandaat – over alles wat met de gerechtelijke procedure van de RS-zaak te maken heeft.
Aan de ene kant is het regime bezig met een proces tegen zijn politieke tegenstanders en wil het berichten van strijd verstikken en haar betekenis vervormen. Aan de andere kant hebben de drie kameraden, die de politieke verantwoordelijkheid voor hun deelname aan de organisatie namen, haar acties en politieke plan verdedigd. Op hetzelfde moment, door hun statements in de rechtbank, hebben alle verdachten de zaak veranderd in een hard verwijt naar politiek-economische systeem van verscheurdheid en uitbuiting, waarbij de aard van de wetten en specifieke behandelingen die worden toegepast tegen degenen die de kracht hebben om weerstand te bieden werden blootgelegd.
Benadrukt moet worden dat geen van de verdachte kameraden momenteel gevangen zitten. Vaggelis Stathopoulos, Sarantos Nikitopoulos en Chistoforos Kortesis werden na 12 maanden voorhechtenis weer vrijgelaten. Kostas Katsenos gaf zichzelf aan bij de autoriteiten bij het begin van het proces en werd zes maanden gevangen gehouden voordat hij werd vrijgelaten. Revolutionary Struggle-leden Kostas Gournas, Nikos Maziotis en Pola Roupa werden vrijgelaten uit de gevangenis na 18 maanden toen de maximale duur van de voorlopige hechtenis was verstreken.
Nikos Maziotis en Pola Roupa zijn vandaag de dag op vrije voeten en nemen niet langer meer deel aan de gerechtelijke procedures.
Terwijl we dit schrijven is het proces in het stadium van afname van de getuigenissen van de verdediging. Alle getuigen ter verdediging van Revolutionary Struggle-leden K. Gournas, N. Maziotis en P. Roupa hebben hun verklaringen gegeven in de rechtbank. In het bijzonder hebben kameraden uit Griekenland en het buitenland het belang van de Revolutionary Struggle-groep in politieke en historische termen onderschreven en de gewapende strijd en andere revolutionaire ondernemingen verdedigd. In de komende dagen zal de rechtbank getuigverklaringen voor de verdediging van V. Stathopoulos, K. Katsenos, S. Nikitopoulos, Ch. Kortesis en M. Beraha horen. Zij ontkennen hun deelname aan de organisatie, maar tonen toch het belang van de strijd en de noodzaak om verzet te bieden.
Er wordt geschat dat tijdens de dagen van deze internationale oproep – eind november – de verdachten in het proces waarschijnlijk hun verklaringen naar buiten brengen. De boodschappen van solidariteit en verzet van kameraden van over de hele wereld worden als zeer belangrijk beschouwd. Kameraden die op hun eigen manier kunnen tonen dat de verdachte kameraden niet alleen zijn en dat de strijd voor de omverwerping van deze wereld altijd tijdloos zal zijn.
De RS zaak gezien vanuit de sociale, economische en politieke situatie in Griekenland
Om alle aspecten en de betekenis van de RS-zaak te begrijpen, moeten we de specifieke historische, sociale en politieke context in overweging nemen, waarin de Staat wordt afgeschermd door vervolgingen, arrestaties, opsluitingen, bijzondere wetgeving en speciale rechtbanken.
De RS-zaak vindt plaats op een moment dat het regime zichzelf in een structurele crisis bevindt en democratische façades ingestort zijn. De felheid waarmee het hedendaagse regime ons leven beheerst heeft weinig te benijden kijkend naar dictaturen van het verleden. De brute uitbuiting en de uitgebreide controle over ons leven worden voorgesteld als de enige uitweg uit de crisis. Dit laat natuurlijk het systeem dat de crisis gemaakt, opgelegd en uitgebreid heeft over alle terreinen van het persoonlijke en maatschappelijke leven, ongedeerd.
Daarom vereist het regime van vandaag de politieke uitroeiing en politieke uitsluiting van hen die er tegen vechten en voor de omverwerping ervan werken. Het doel van revolutionaire perspectief en omverwerping van het regime wordt objectief relevant in deze tijd van schuldencrisis in Griekenland. Het systeem probeert de dynamiek en pluriformiteit van de strijd te stoppen en de mond te snoeren. Het concept van solidariteit wordt aangevallen en onderworpen aan proeven.
Een paar woorden over de internationale setting
Afgezien van de bijzondere kenmerken van Griekenland in een periode van crisis, zou het een vergissing zijn om de RS-zaak te beschouwen als een omstandigheid die geïsoleerd is van de internationale setting. De crisis komt niet uit het niets; het ligt in het hart van het mondiale kapitalistische systeem, op de wijze van bestuur en economische uitbuiting opgedrongen door de heersers van deze wereld. We weten heel goed dat deze wereld nooit in vrijheid gegeven is aan degenen die zich dynamisch verzetten tegen deze plannen; dat de strijd voor menselijke en sociale bevrijding altijd al een ruwe weg is; dat de relaties tussen strijders onderling grote waarde hebben en een belangrijk onderdeel van de strijd zijn. Laat strijders over de hele wereld weten dat ze niet alleen zijn. Laat de heersers weten dat noodwetten, speciale rechtbanken en opsluiting regimes niet de essentie van de strijd zelf kunnen stoppen.
Tegen bijzondere wetten, speciale rechtbanken en bijzondere voorwaarden van detentie
Solidariteit met degenen die terecht te staan in de Revolutionaire Strijd zaak
Solidariteit met strijders over de hele wereld en allen die worden vervolgd voor hun subversieve acties.
Wij vergeten noch vergeven Eeuwige eer aan anarchistische kameraad Lambros Foundas, lid van Revolutionary Struggle
Sinds de 9ste mei zit David Lamarthée in de gevangenis in Uruguay. Hij wordt ervan beschuldigd de taxi van een chauffeur (stakingsbreker) te hebben aangevallen op de laatste één mei betoging in Montevideo. Een gevangenisstraf tussen de 3 maanden en drie jaren hangt hem boven het hoofd. David is zelf arbeider bij het taxibedrijf, anarchist, actief in verschillende collectieven en eveneens lid van de anarchistisch geïnspireerde vakbond SUATT.
Ondertussen is er een solidaire asamblea gevormd om te agiteren voor de vrijheid van David. Hierin zitten zowel autonome anarchisten en anti-autoritairen als syndicalisten in. Over heel Montevideo worden ondertussen pamfletten en affiches verdeeld, in volkse wijken zijn muurschilderingen verschenen en enkele dagen geleden liepen honderden mensen mee in een betoging voor de vrijheid van David. Momenteel is het belangrijk dat er concrete ondersteuning komt voor David. Binnenkort wordt in Gent een benefiet georganiseerd. Andere bijdragen zijn meer dan welkom. Ook is er opgeroepen tot solidariteit en er wordt gevraagd onderstaande informatie te verspreiden.
Vrijheid voor David!
In de vroege ochtend van de 9ste mei, werden twee kameraden aangehouden, één van hen op zijn werk, de andere bij hem thuis. Ze werden overgebracht naar het Departement Speciale Operaties en naar de rechtbank, om verklaringen af te leggen. Eén van hen werd vrijgelaten, terwijl David werd opgesloten en beschuldigd van de aanval op een taxi die rondreed op de eerste mei. De strafmaat zou tussen de drie maanden en drie jaren gevangenis liggen. Volgens de rechter zou de uitspraak volgen binnen de tien dagen. De aanklacht luidt “privaat geweld en materiële beschadiging aan voertuigen”.
Maar wat de staat bestraft is niet enkel de actie zelf; niet enkel de aanval op de klikspanen van de bazen wordt hier veroordeeld. Wat bestraft wordt is het niet rustig en zwijgzaam blijven, de weigering het hoofd buigen of de andere kant opkijken, het niet passief blijven in deze wereld van uitbuiting.
Tegelijkertijd fungeert het als een lesje voor iedereen die weigert de levensvoorwaarden die de machtigen en de uitbuiters ons hebben opgelegd te aanvaarden. Het fungeert als een lesje voor ons, die pretenderen te breken met deze manier van leven. Wat ze willen is angst creëren.
David is een anarchistische kameraad die al meer dan 15 jaar tussen ons strijdt, vanaf het oude anarcho-punk verzet in zijn tienerjaren, tot de gelederen van het Sindicato Unico del Automovil con Taximetros y Telefonistas (SUATT, Enig Syndicaat voor Taxi en Telefoon) en verschillende anarchistische collectieven.
Het SUATT, vroeger SUA, was het syndicaal bastion van de directe actie die de oude Federación Obrera Regional Uruguaya (anarchosyndicalistische vakbond, nvdv) in de twintigste eeuw gedurende decennia voorstond. Vandaag is het één van de meest strijdbare vakbonden van het land, die moet opboksen tegen de arrogantie van maffieuze patroons en een constante politionele intimidatie.
We vragen een maximale verspreiding van deze informatie, net zoals uitingen van solidariteit die passend geacht worden.
Hierbij nog de tekst van een pamflet dat momenteel circuleert in de straten van Montevideo:
Opnieuw gevangenen omwille van strijd!
Onze kameraad en vriend David Lamarte in een nieuwe gevangene van de staat omwille van strijd tegen deze samenleving. De rechter had het over “beschadiging van eigendom”, de pers en Oscar Dourado, voorzitter van de patroons van de taxi, ondernemer, miljonair en stuk krapuul, vieren de beschuldiging van deze “onaangepaste” die het feest van de arbeider verpestte.
David wordt beschuldigd van de aanval op een taxi -niet op de chauffeur- de eerste mei, tijdens een optocht van arbeiders voor de klassenstrijd. De eerste mei is een stakingsdag. Dat de regeringen er een feestdag van hebben gemaakt is hun zaak. Voor de werkers is het een stakingsdag, en stakingen moeten gerespecteerd worden.
De achturige werkdag, de ziekteverzekering, alle verworvenheden van de arbeiders en de samenleving in het algemeen, zijn er niet dankzij de zegeringen maar door de strijd van de arbeiders.
De acht uren, de betere levensomstandigheden, werden veroverd door de rails van de oude trams van Montevideo op te breken en door de stakingen met gewelddadige piketten tegen stakingsbrekers te verdedigen.
Wie werkt op de eerste mei is geen arbeider, maar een stakingsbreker. Wat deed een stakingsbreker in de buurt van een arbeidersbetoging op de meest emblematische dag van de arbeidersklasse? Dit is een provocatie, bewust of niet.
De gevangenissen puilen uit van de armen. Terwijl de meerderheid van de folteraars (uit de dictatuur, nvdv) whisky drinken met de Peiranos (politieke en economische elite, nvdv). Gaan we eraan wennen dat de gevangenissen zich vullen met sociale strijders zoals in de jaren van de dictatuur?
Vandaag zit David, kameraad en militant van de taxi, in de gevangenis, staat de regering aan de kant van de patroons y de stakingsbrekers. Aan welke kant sta jij?
Onze harten kloppen voor vrijheid. Wanneer we naar Griekenland kijken, waar duizenden mensen elke keer nog intenser in opstand komen tegen de staat, kapitaal, bezuinigingen, uitbuiting en onderdrukking en hun woede laten zien, kloppen onze harten nog sneller. In solidariteit met degenen in opstand, willen wij deelnemen en de opstand hier, in het nagenoeg gepacificeerde territorium van het kapitalisme, verspreiden.
Wij staan vol passie voor een vrije en solidaire wereld waarin iedereen zijn/haar eigen leven bepaalt en geld geen rol speelt als het om (basis)behoeften gaat.
In diepe ontkenning van het heersende systeem van geld, privileges en autoriteit, hebben we onze woede geuit tegen de ruiten van een ?Commerz? bank en een geldautomaat in de stad Bielefeld in de nacht van 17 Februari.
Het is soms moeilijk te begrijpen hoe zovelen zich kunnen voegen in een wereld als deze. Elke dag worden we allemaal geconfronteerd met ongelooflijke onrechtvaardigheden, en toch heerst de sociale vrede. De mens is een vreemd beestje, en, toegegeven, zijn aanpassingscapaciteit kent nauwelijks grenzen.
Maar toch. Af en toe, hoewel de hele context nadelig lijkt, gebeurt er net het omgekeerde: een kortsluiting in de democratische pacificatiemachine. Het zijn de momenten waarop bepaalde mensen, soms alleen, soms met duizenden tegelijk, besluiten de weg van de rebellie te bewandelen. Deze mooie verrassingen geven ons kracht om ook zelf door te gaan.
De voorbije zesde December stond de ontruiming van een stedelijk terrein in Viñas Cue, Asunción, op de agenda van de politie. Enkele dagen eerder had een groep van 400 personen deze plaats bezet om er huisjes op te bouwen. Met 600 waren de troepen van Carlos Filizzola (minister van binnenlandse zaken van de linkse coalitie Frente Guasu): 90 van de oproeppolitie, 35 te paard, 450 gewone flikken, een paar juridische assistenten en twee waterkanonnen.
Blijkbaar zagen de bezetters het anders en deelden zij de visie van de staat niet… In plaats van toe te geven aan de politiële intimidatie en met hangende schouders te vertrekken, besloten ze terug te vechten. Er volgden 5 uren van intense confrontaties tussen de repressieve krachten en honderden gemaskerde bezetters van alle leeftijden en geslachten. Stokken tegen matrakken, stenen tegen rubberkogels, molotovs tegen de politie.
Uiteindelijk kon het terrein worden ontruimd, maar in de wijk gingen de rellen verder. Buurtbewoners beschreven na afloop hoe de politie traangasgranaten in huizen smeet en iedereen die bewoog sloeg.
De repressie heeft vele facetten: na het politiegeweld, begonnen de pers en het rechtsapparaat aan hun smerige werk. 27 personen werden aangehouden en aangeklaagd voor bezetting en verzet. Vele anderen worden nog gezocht.
Solidariteit met de rebellen van Viñas Cue! Onmiddelijke vrijheid voor de 27!
7 minderjarige arrestanten werden snel vrijgelaten, de overige 20 werden na enkele dagen in het commissariaat verplaatst naar de twee gevangenissen van Asunción. Na enkele acties van buurtbewoners en familia werden ze een week later vrijgelaten. Meer info volgt.
Wanneer je vecht tegen de staat, wanneer je vecht voor vrijheid en een betere wereld, dan is er altijd een kans dat je wordt opgesloten. En ik ben al 15 jaar lang, onder zeer slechte omstandigheden opgesloten. In deze 15 jaar heb ik 10 jaar, vanwege veiligheidsredenen, in isolatie doorgebracht. Ik ben in 1996 gearresteerd en sinds 2007 ben ik pas toegelaten tot de gewone gevangenispopulatie.
In oktober 1996 ben ik gearresteerd na een bankoverval waarbij ik geld probeerde te vergaren voor verschillende, legale en illegale linkse projecten. Ik werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 11,5 jaar met preventieve detentie. Preventieve detentie (Sicherungsverwahrung) is een Duitse wet uit 1933 en deze wet stamt uit de nazi-tijd. Het is een wet die de overheid in staat stelt geeft om mij levenslang op te kunnen sluiten of totdat ik, in hun ogen, geen gevaar meer kan zijn voor de publieke veiligheid.
Maar ik heb altijd teruggevochten toen ze mij, meer dan 10 jaar in een isoleercel wierpen. Ik weiger dan ook om mee te werken met de autoriteiten en ik accepteer geen gedwongen werkzaamheden in detentie. Om deze redenen vond een gerechtshof in 2009 het niet nodig om mij vrij te laten.
In 2013 heb ik mijn straf erop zitten en dan zal ik naar een andere extra beveiligde gevangenis overgebracht worden om mijn preventieve detentie uit te zitten. Deze preventieve detentie zou eigenlijk in 2008 in gaan maar ik heb, de afgelopen 10 jaar, meerdere veroordelingen gekregen wegens het uitschelden en het oneerbiedig bejegenen van rechters, politici en gevangenispersoneel. Dit heeft mij, en dit is echt geen grap, 5,5 jaar celstraf opgeleverd.
Tijdens de overval is er niemand gedood of gewond geraakt. Wel zijn er trauma’s opgelopen door het gijzelen van bankpersoneel. Hier moeten we onze ogen niet voor sluiten, maar het is wel meer dan 15 jaar geleden gebeurd. Ik weet niet hoelang de staat mij in zijn kooien wil houden maar ik weiger pertinent om met hen mee te werken. Niet met het gevangenispersoneel, niet met de rechtbanken, niet met de psychologen die ze op me af sturen, met niemand die mij van staatswege benaderd.
Ik denk dat de kans dat het gerechtshof mij, binnen nu en vijf jaar, vrijlaat erg klein is. Maar als mensen van buiten de gevangenis de ministerpresident van het gerechtshof laat zien dat er een sterke beweging is en steun aan mijn situatie, dan heb ik misschien een kleine kans om wel vrijgelaten te worden.
Ik zou het erg op prijs stellen als jullie het gerechtshof willen schrijven en hen dringend willen verzoeken om mij vrij te laten…
Ministerpräsident
Herr Kretschmann
Staatsministerium
Richard Wagner Str.15
D 70184 Stuttgart
Duitsland / Deutschland
Aan Michalis en Christos (die uitbundig “mijn” cel binnenstormden en de ISOLATIE waarin ik de laatste 7 jaar heb geleefd vernietigden), hun broeders en zusters en alle andere kameraden die de eerste generatie van de revolutionaire organisatie CCF/IAF vormen.
Mijn ogen en mijn hart zijn altijd dichtbij jullie in Griekenland geweest. Ik herinner me de daad van Nikos Maziotis en zijn houding voor het gerecht. Dat heeft ons zo ontroerd dat een aantal kameraden uiteindelijk hebben besloten om een bom pakket naar de Griekse ambassade in Madrid te sturen.
Diezelfde kameraden van mij zijn in September 2003 gearresteerd en de klap kwam op het slechtste moment denkbaar. Het had niet erger gekund. Destijds was ik regelmatig met “verlof” van de gevangenis. Ongeacht al het gedoe rondom mijn gerechtelijke / gevangenis situatie had ik de destijds maximale toegestane 20 jaar al uitgezeten. En van die 20, 14 jaar in eenzame opsluiting en FIES (Ficheros Internos de Especial Seguimiento, Spaanse isolatie afdelingen). Ik hoef jullie niet te vertellen wat het voor mij betekent om zoveel goede kameraden te verliezen die, vermoeid van het decennia lang doorstaan van allerlei systematische martelingen, hebben besloten er zelf een eind aan te maken.
De arrestatie van mijn kameraden in Barcelona heeft me gechoqueerd. Ik had bij hen kunnen zijn!
De “dood” van Paco Ortiz, het aan de macht komen van de neo-franquistische volkspartij, al deze dingen gingen door mijn hoofd totdat ik besloot om mijn vlucht te realiseren.
Mijn vlucht begon met een voet voor de ander te zetten. De eerste stap was om wat ruimte achter mij te creëren. Nadat ik dat had gedaan stak ik de Pyreneeën over, bestemming onbekend.
Eenmaal onderweg kwam ik in contact met wat oude kameraden. Ik kreeg het voor elkaar om een perfect identiteitsbewijs aan te schaffen (waarmee ik zelfs in staat was om een bankrekening te openen, een woning te huren, etc.), en ik nam wat tijd om na te denken, nieuwe kameraden te ontmoeten en dingen te bespreken. Vanaf dat moment ging ik schuil onder de naam Michele Cataldi, Italiaans burger.
Ik had besloten om één van de in Barcelona gearresteerde compas uit de gevangenis te breken, en voor die opgave had ik betrouwbare en ervaren kameraden nodig.
Geluk was aan mijn zijde toen enkele compas van het Iberische schiereiland belden om me te vertellen dat ze iemand zouden sturen. Ik dacht dat het zeker om een “anarchistische” kameraad zou gaan, desalniettemin zag ik Josepi verschijnen (ook hij was ontsnapt tijdens een “verlof”), en hij wist absoluut niks over anarchie of theorie. Hoe dan ook, ik was bijna gelukkiger met een “crimineel” aan mijn zijde dan een “anarchist”. Aan het eind van de dag was het mijn streven en doel om een compa uit de gevangenis te breken en ik had iemand aan mijn zijde nodig die het instituut van de gevangenis met absolute intensiteit haatte, net zoals ik. Josepi met zijn (in totaal) 23 jaar gevangenis achter zich was een ideale kandidaat. Daarbij kwam dat (net zoals de mijne), zijn “specialiteit” het beroven van banken was, wat uiteraard onmisbaar is. Continue reading Gabriel Pombo da Silva (Duitsland): Een bijdrage voor de kameraden van Conspiracy of Cells of Fire/Informal Anarchist Federation→
Na een beslissing van de Athense Raad van Justitie zullen op dinsdag 11 oktober de kameraden Nikos Maziotis, Pola Roupa en Kostas Gournas worden vrijgelaten uit de Koridallos gevangenis. Alle drie de leden van de ‘Revolutionaire Strijd’ hebben dan de grens van de voorlopige hechtenis bereikt. Tot 18 maanden mogen ze in voorlopige hechtenis gehouden worden.
De voorwaarden die werden gesteld tijdens het bevel van vrijlating houdt in dat ze zich om de vijf dagen moeten melden bij een lokaal politiebureau en de regio Attica niet mogen verlaten. Deze beslissing werd aangekondigd als definitief en onherroepelijk.
Het proces tegen de organisatie Revolutionaire Strijd zal doorgaan op maandag 24 oktober.
VRIJHEID VOOR ALLE REVOLUTIONAIREN!
SOLIDARITEIT IS ONS WAPEN!
Gisteravond (woensdag 5 oktober) hebben we ingebroken bij een terrein van de politie ten zuiden van de rivier. Onder de dekking van de duisternis hebben we een politieauto in de brand gestoken. We zijn niet lang genoeg gebleven om te zien of het in vlammen op ging… dus we kunnen alleen maar hopen.
We deden dit om een paar redenen. Als eerste, als blijk van onze woede en afschuw voor de politie. Woede omdat we hoorden dat ze vorige week tijdens een demonstratie in Amsterdam vele vrienden en kameraden hebben aangevallen.
Woensdag markeerde ook het begin van het proces tegen de groep van de ‘Revolutionaire Strijd‘ in Griekenland. Met deze solidariteitsactie sturen wij jullie onze oprechte groeten. Jullie zijn een inspiratie voor velen. Blijf sterk en trots.
Het spreekt voor zich dat dit we dit net zo veel om deze redenen doen, dan voor ons eigen plezier. Met geen gevoelens van verplichting hebben we genoten van elk moment. Van de organisatie tot aan de uitvoering. En natuurlijk is dit niet een verheerlijking van de buitenlandse strijd. Want we hebben een waslijst van persoonlijke/regionale redenen om weerstand te bieden. Van invallen en ontruimingen tot gevangen genomen rebellen.
Deze actie werd gedaan in de geest van wat bekend is geworden als de LEGENDE VAN DE AVOND POST VERNIELER.*
[* Verwijzing naar een actie waarbij de ramen van kantoren van een rechtse krant in Bristol werden ingegooid. Door gevonden DNA bewijs ging de politie op zoek naar een verdachte en dit resulteerde uiteindelijk met een inval van een lokaal kraakpand. De politie heeft de man die ze zochten niet gevonden, maar maakte er een politiek onderzoek van en namen computers, telefoons en papieren in beslag. De krant, die natuurlijk hun journalisten aanwezig hadden bij de inval, probeerde net als elke andere krant in het land een belangrijke rol spelen in de lokale repressieve activiteiten van de politie. Ze hebben allemaal de moord op Mark Duggan door de politie gerechtvaagdigd, de dagelijkse brutaliteit en walgelijke gedrag van de politie verontschuldigd, foto’s van verdachten geplaatst, en haat en wraak verspreidt. De krant, die bekend staat als de ‘Evening Post’ is een zeer typische dagelijkse krant dat eigendom is van Northcliffe Media (voorheen Northcliffe Newspapers Group), een van de grote uitgevers van regionale dagbladen in het Verenigd Koninkrijk en Centraal-en Oost-Europa en eigendom van de Daily Mail and General Trust. In het Verenigd Koninkrijk opereert het vanuit meer dan 30 uitgeverijen en heeft ook dagelijks 18 titels.]
Vrijheid tot in het overdrevene
