Zoals jullie misschien al hoorden is er sinds 1 augustus een kameraad (Santiago Maldonado) vermist in Argentinië. Hij werd toen gearresteerd door de gendarmerie in de provincie Chubut tijdens een protest in solidariteit met de Mapuchestrijd.
Sindsdien is er van de kameraad niets meer vernomen en zijn er veel betogingen en solidariteitsacties geweest in Argentinië en ver
daarbuiten.
Er werd een tekst van Argentijnse anarchisten over de gebeurtenissen vertaald en gepubliceerd op indymedia.nl
Voel jullie vrij om dit nieuws mee te verspreiden.
PDF — Deze tekst verscheen in het Chileense tijdschrift Contra Toda Autoridad in september 2014 en werd overgenomen in het vierde nummer van het internationale tijdschrift voor anarchistische correspondentie Avalanche (te downloaden op avalanche.noblogs.org).
Op 14 augustus 2013 braken rellen uit tijdens een betoging in Montevideo. De betoging wordt elk jaar georganiseerd om de in ’68 door de politie vermoorde student Liber Arce te herdenken. Er werden symbolen van staat, kapitaal en religie aangevallen (bankautomaat, banken, regeringsgebouwen, een kerk, luxewinkels, restaurants…). Na afloop werden twee anarchistische kameraden aangehouden door flikken. De kameraden werden in beschuldiging gesteld maar wel vrijgelaten.
Op 24 augustus werden op weg naar een andere herdenkingsbetoging (aan hospital El Filtro, waar in ’94 een dode viel na botsingen tussen de flikken en betogers die probeerden te verhinderen dat vermeende ETA-leden naar Spanje zouden worden gedeporteerd) 12 anarchisten gearresteerd door de inlichtingendiensten, het departement speciale operaties en interpol.
De kameraden werden afgevoerd naar een commissariaat, waar ze werden gefotografeerd, ondervraagd over de betoging van de 14de en over hun deelname aan anarchistische groepen. Dit alles ging gepaard met slagen, beledigingen, dreigen met marteling en verkrachting. Eén kameraad werd bedreigd met een pistool. Niemand werd voorgeleid en dezelfde avond werd iedereen vrijgelaten zonder beschuldigingen.
Op 29 augustus werd een kameraad die in Uruguay verblijft opgeroepen door de migratiedienst. Daar werd ze opgepakt door de politie.
De inlichtingendiensten zijn hiervoor verantwoordelijk. De dag erna werd een andere kameraad voor haar huis in een politieauto geduwd en naar een commissariaat overgebracht. Beide kameraden werden ondervraagd over hun deelname aan de anarchistische beweging. Ze werden allebei zonder beschuldigingen vrijgelaten op 30 augustus.
Ondertussen verschenen enkele teksten over deze repressieve slagen. Op vele plaatsen in Montevideo werden pamfletten uitgedeeld en er was een betoging gepland. In Buenos Aires (Argentinië) kregen de ferrymaatschappij die op Montevideo vaart en de ambassade van Uruguay nachtelijk bezoek van solidairen.
Hieronder vertalingen van twee teksten vanop de blog van de krant anarquia (periodicoanarquia). De eerste verscheen in een agitatieblad en gaat in op de gebeurtenissen van de 14de, de tweede tekst gaat in op de repressie.
Vrijheid tot in het overdrevene
“Dat onze woorden hand in hand mogen gaan met wat we doen, en dat de anderen mogen beginnen hier rekening mee te houden…”
Als het de bank is die mij en mijn familie in de schulden houdt, als zij het geld bewaakt dat ze noodzakelijk maakt om te leven en het dan weghoudt van zij die er het minst van hebben, waarom zou ik er dan respect voor moeten hebben en haar niet aanvallen? Is een gevel dan meer waard dan het aantonen hoe schadelijk het geld is?
Als het de kerk is die leeft van het bedrog, als zij verantwoordelijk is voor het gedurende eeuwen (en nog steeds) gehoorzaam houden van duizenden personen aan hun autoriteiten en het opleggen van een moraal op maat van de machtigen, waarom zou ik daar dan niet tegen schreeuwen, waarom zou ik haar ruiten niet breken? Zijn ruiten dan meer waard dan de vrijheid van personen?
Als het al die muren overal zijn, van die overheidsgebouwen, van die commissariaten, van die kantoren die de stomste illusies verkopen, die ons bombarderen met aanbiedingen, waarom zou ik dan niet mogen antwoorden, waarom zou ik ze dan niet beschilderen, zeggen hoe ze bedriegen, ons kloten, gevangen zetten? Waarom zou ik tenslotte niet aanvallen, definitief antwoorden op wat mij aanvalt, waarom zou ik me niet verdedigen? Continue reading Repressie in Montevideo→
Op 29 december om ongeveer 1 uur is onze kameraad, Mario López ‘Tripa’, vrijgelaten. Met de hulp van solidairen heeft Mario de borgtocht betaald die werd ingesteld voor zijn vrijlating. Hij zal dus nu de rechtszaak in ‘vrijheid’ kunnen afwachten.
Een woord van dank gaat uit naar iedereen die op een of andere manier deze strijd hebben gesteund. We moeten nog steeds veel kameraden uit de gevangenissen halen. Vrijheid voor Braulio Duran, die nog steeds in León vast zit!
Weg met de gevangenismuren! Sterkte aan alle kameraden die gevangen zitten of op de vlucht zijn!
Sinds de 9ste mei zit David Lamarthée in de gevangenis in Uruguay. Hij wordt ervan beschuldigd de taxi van een chauffeur (stakingsbreker) te hebben aangevallen op de laatste één mei betoging in Montevideo. Een gevangenisstraf tussen de 3 maanden en drie jaren hangt hem boven het hoofd. David is zelf arbeider bij het taxibedrijf, anarchist, actief in verschillende collectieven en eveneens lid van de anarchistisch geïnspireerde vakbond SUATT.
Ondertussen is er een solidaire asamblea gevormd om te agiteren voor de vrijheid van David. Hierin zitten zowel autonome anarchisten en anti-autoritairen als syndicalisten in. Over heel Montevideo worden ondertussen pamfletten en affiches verdeeld, in volkse wijken zijn muurschilderingen verschenen en enkele dagen geleden liepen honderden mensen mee in een betoging voor de vrijheid van David. Momenteel is het belangrijk dat er concrete ondersteuning komt voor David. Binnenkort wordt in Gent een benefiet georganiseerd. Andere bijdragen zijn meer dan welkom. Ook is er opgeroepen tot solidariteit en er wordt gevraagd onderstaande informatie te verspreiden.
Vrijheid voor David!
In de vroege ochtend van de 9ste mei, werden twee kameraden aangehouden, één van hen op zijn werk, de andere bij hem thuis. Ze werden overgebracht naar het Departement Speciale Operaties en naar de rechtbank, om verklaringen af te leggen. Eén van hen werd vrijgelaten, terwijl David werd opgesloten en beschuldigd van de aanval op een taxi die rondreed op de eerste mei. De strafmaat zou tussen de drie maanden en drie jaren gevangenis liggen. Volgens de rechter zou de uitspraak volgen binnen de tien dagen. De aanklacht luidt “privaat geweld en materiële beschadiging aan voertuigen”.
Maar wat de staat bestraft is niet enkel de actie zelf; niet enkel de aanval op de klikspanen van de bazen wordt hier veroordeeld. Wat bestraft wordt is het niet rustig en zwijgzaam blijven, de weigering het hoofd buigen of de andere kant opkijken, het niet passief blijven in deze wereld van uitbuiting.
Tegelijkertijd fungeert het als een lesje voor iedereen die weigert de levensvoorwaarden die de machtigen en de uitbuiters ons hebben opgelegd te aanvaarden. Het fungeert als een lesje voor ons, die pretenderen te breken met deze manier van leven. Wat ze willen is angst creëren.
David is een anarchistische kameraad die al meer dan 15 jaar tussen ons strijdt, vanaf het oude anarcho-punk verzet in zijn tienerjaren, tot de gelederen van het Sindicato Unico del Automovil con Taximetros y Telefonistas (SUATT, Enig Syndicaat voor Taxi en Telefoon) en verschillende anarchistische collectieven.
Het SUATT, vroeger SUA, was het syndicaal bastion van de directe actie die de oude Federación Obrera Regional Uruguaya (anarchosyndicalistische vakbond, nvdv) in de twintigste eeuw gedurende decennia voorstond. Vandaag is het één van de meest strijdbare vakbonden van het land, die moet opboksen tegen de arrogantie van maffieuze patroons en een constante politionele intimidatie.
We vragen een maximale verspreiding van deze informatie, net zoals uitingen van solidariteit die passend geacht worden.
Hierbij nog de tekst van een pamflet dat momenteel circuleert in de straten van Montevideo:
Opnieuw gevangenen omwille van strijd!
Onze kameraad en vriend David Lamarte in een nieuwe gevangene van de staat omwille van strijd tegen deze samenleving. De rechter had het over “beschadiging van eigendom”, de pers en Oscar Dourado, voorzitter van de patroons van de taxi, ondernemer, miljonair en stuk krapuul, vieren de beschuldiging van deze “onaangepaste” die het feest van de arbeider verpestte.
David wordt beschuldigd van de aanval op een taxi -niet op de chauffeur- de eerste mei, tijdens een optocht van arbeiders voor de klassenstrijd. De eerste mei is een stakingsdag. Dat de regeringen er een feestdag van hebben gemaakt is hun zaak. Voor de werkers is het een stakingsdag, en stakingen moeten gerespecteerd worden.
De achturige werkdag, de ziekteverzekering, alle verworvenheden van de arbeiders en de samenleving in het algemeen, zijn er niet dankzij de zegeringen maar door de strijd van de arbeiders.
De acht uren, de betere levensomstandigheden, werden veroverd door de rails van de oude trams van Montevideo op te breken en door de stakingen met gewelddadige piketten tegen stakingsbrekers te verdedigen.
Wie werkt op de eerste mei is geen arbeider, maar een stakingsbreker. Wat deed een stakingsbreker in de buurt van een arbeidersbetoging op de meest emblematische dag van de arbeidersklasse? Dit is een provocatie, bewust of niet.
De gevangenissen puilen uit van de armen. Terwijl de meerderheid van de folteraars (uit de dictatuur, nvdv) whisky drinken met de Peiranos (politieke en economische elite, nvdv). Gaan we eraan wennen dat de gevangenissen zich vullen met sociale strijders zoals in de jaren van de dictatuur?
Vandaag zit David, kameraad en militant van de taxi, in de gevangenis, staat de regering aan de kant van de patroons y de stakingsbrekers. Aan welke kant sta jij?
Het is soms moeilijk te begrijpen hoe zovelen zich kunnen voegen in een wereld als deze. Elke dag worden we allemaal geconfronteerd met ongelooflijke onrechtvaardigheden, en toch heerst de sociale vrede. De mens is een vreemd beestje, en, toegegeven, zijn aanpassingscapaciteit kent nauwelijks grenzen.
Maar toch. Af en toe, hoewel de hele context nadelig lijkt, gebeurt er net het omgekeerde: een kortsluiting in de democratische pacificatiemachine. Het zijn de momenten waarop bepaalde mensen, soms alleen, soms met duizenden tegelijk, besluiten de weg van de rebellie te bewandelen. Deze mooie verrassingen geven ons kracht om ook zelf door te gaan.
De voorbije zesde December stond de ontruiming van een stedelijk terrein in Viñas Cue, Asunción, op de agenda van de politie. Enkele dagen eerder had een groep van 400 personen deze plaats bezet om er huisjes op te bouwen. Met 600 waren de troepen van Carlos Filizzola (minister van binnenlandse zaken van de linkse coalitie Frente Guasu): 90 van de oproeppolitie, 35 te paard, 450 gewone flikken, een paar juridische assistenten en twee waterkanonnen.
Blijkbaar zagen de bezetters het anders en deelden zij de visie van de staat niet… In plaats van toe te geven aan de politiële intimidatie en met hangende schouders te vertrekken, besloten ze terug te vechten. Er volgden 5 uren van intense confrontaties tussen de repressieve krachten en honderden gemaskerde bezetters van alle leeftijden en geslachten. Stokken tegen matrakken, stenen tegen rubberkogels, molotovs tegen de politie.
Uiteindelijk kon het terrein worden ontruimd, maar in de wijk gingen de rellen verder. Buurtbewoners beschreven na afloop hoe de politie traangasgranaten in huizen smeet en iedereen die bewoog sloeg.
De repressie heeft vele facetten: na het politiegeweld, begonnen de pers en het rechtsapparaat aan hun smerige werk. 27 personen werden aangehouden en aangeklaagd voor bezetting en verzet. Vele anderen worden nog gezocht.
Solidariteit met de rebellen van Viñas Cue! Onmiddelijke vrijheid voor de 27!
7 minderjarige arrestanten werden snel vrijgelaten, de overige 20 werden na enkele dagen in het commissariaat verplaatst naar de twee gevangenissen van Asunción. Na enkele acties van buurtbewoners en familia werden ze een week later vrijgelaten. Meer info volgt.
