Zoals jullie misschien al hoorden is er sinds 1 augustus een kameraad (Santiago Maldonado) vermist in Argentinië. Hij werd toen gearresteerd door de gendarmerie in de provincie Chubut tijdens een protest in solidariteit met de Mapuchestrijd.
Sindsdien is er van de kameraad niets meer vernomen en zijn er veel betogingen en solidariteitsacties geweest in Argentinië en ver
daarbuiten.
Er werd een tekst van Argentijnse anarchisten over de gebeurtenissen vertaald en gepubliceerd op indymedia.nl
Voel jullie vrij om dit nieuws mee te verspreiden.
De doos van Pandora en de naaidoos van het Spaanse antiterrorisme*
De ochtend van dinsdag 16 december heeft ons verrast met een golf aan huiszoekingen en arrestaties.. Heeft ons verrast? We gaan niet liegen. Laten we opnieuw beginnen. De ochtend van dinsdag 16 december heeft ons NIET verrast. De autonome Catalaanse politie, de Mossos d’Esquadra, en de Guardia Civil en rechterlijke machten van de Audiencia Nacional** bestormden meer dan tien woningen en een aantal anarchistische ruimtes in Barcelona, Sabadell, Manresa en Madrid, met huiszoekingen, arrestaties, inbeslagname van propaganda- en informatiemateriaal, om bovendien van de gelegenheid gebruik te maken om ook, met het volledige Mobiele Eenheid team van de Mossos d’Esquadra, Kasa de la Muntanya binnen te dringen en te plunderen, een gekraakte plek die al 25 jaar bestaat.
Volgens de media, die zoals altijd haar rol als politiewoordvoerder aan het bewijzen is, is het doel van deze arrestaties het ontwrichten van “een criminele organisatie met terroristische doelen en een gewelddadig anarchistisch karakter”. Alhoewel het nogal makkelijk lijkt om een afgezaagde uitdrukking nogmaals te herhalen, gaan we het toch doen: de enige criminele organisatie die mensen terroriseert met haar gewelddadig karakter is de Staat en haar tentakels: de media, het juridische apparaat, haar repressieve korpsen en haar politici, tot welk spectrum ze dan ook behoren.
Waarom heeft het repressieve optreden ons niet verrast? Omdat we haar verwachtten.
Het gaat er niet om voor orakels te spelen of iets dergelijks, maar om tussen te regels te kunnen lezen, en soms op een letterlijke manier, de gebeurtenissen. Zoals het vorig jaar gebeurde met de arrestatie van andere kameraden, sinds lange tijd zijn ze bezig om golven zoals die van dinsdag te orkestreren tegen libertaire en antiautoritaire milieus, en hoewel de verschillende razzia’s niet zo groot waren laten ze wel een vooruitzicht van soortgelijke situaties zien.
Operatie “op z’n Italiaans”
Sinds een paar decennia maakt het anarchistische milieu in buurland Italië om de zoveel tijd, en in de laatste jaren met steeds meer regelmatigheid, macro-operaties mee die lijken op die van dinsdag. Niet alleen door het formaat van de spontane razzia’s en huiszoekingen in verschillende huizen, ook door het gebruik van namen die makkelijk te onthouden zijn en met een zekere zwarte humor bedacht, zoals in deze operatie, Pandora genoemd omdat deze zaak, zoals de media haar rechterlijke bronnen napraat, “een doos was die zich, door de vele momenten van schrik die we ervan gekregen hebben, niet liet openen”. Met “vele momenten van schrik” refereren ze aan diverse acties die de afgelopen jaren plaatsvonden over het gehele territorium van de Spaanse Staat. Om terug te komen op de Italiaanse operaties, men hoeft zich maar een aantal namen die de afgelopen jaren de revue passeerden te herinneren, zoals Operatie Thor, wiens naam zinspeelt op de beschuldiging van een serie van aanvallen met hamers op geldautomaten en andere kantoren; Operatie Ixodidae, die refereert aan de technische naam van de familie van teken, zoals de fascisten de communisten en anarchisten noemden; en anderen zoals Ardire, Cervantes, Nottetempo, et cetera.
Behalve de procedure en de namenlijst is een factor die ons veel doet denken aan het buurland de rol van de media, die ons ook geholpen heeft te zien wat er komen ging. Sinds ongeveer drie jaar of misschien zelfs iets langer, is de Spaanse media een campagne begonnen om het terrein zo voor te bereiden, dat operaties zoals deze niet alleen mogelijk zijn maar ook voorspelbaar. Het brandmerken van milieus, en zelfs soms ruimtes of personen met naam en toenaam, collectieven, et cetera, het construeren van een vrij bizarre karikatuur van een interne vijand, is inderdaad sinds decennia gebruikelijk, alhoewel het de afgelopen jaren om een bijzonder specifiek karakter ging; de “gewelddadige anarchist”, de “insurrectionalist”, de “tegen-het-systeem [antisistema] die infiltreert in sociale bewegingen”, et cetera.
Het Chileense fiasco
Het jaar 2010 was een glorieus jaar voor de Chileense Staat. Naast het feit dat de zakenman en vierde rijkste persoon van het land, Sebastián Piñera, tot president gekozen werd, orkestreerde het een politie-, media- en juridische operatie tegen het antiautoritaire milieu met als resultaat meer dan een dozijn huiszoekingen en arrestaties, bekend als Operatie Salamandra en in de volksmond “Caso bombas”, omdat ze gebaseerd was op het onderzoek naar een serie aanslagen met explosieven die plaatsvond in de jaren ervoor, en middels de politiebeeldvorming de creatie van een hiërarchische macrostructuur van een verondersteld netwerk dat verantwoordelijk was voor al deze ontploffingen: een circus dat niet alleen de reputatie van de Staat verzwakte, afgezien van het feit dat het haar belachelijk maakte, maar dat ook de lompheid van de onderzoeksprocedure aan het licht bracht, zoals de vervalsing van bewijzen, chantage of onder druk zetten om informanten of “berouwvollen” te verkrijgen, het toeval, et cetera. Het proces eindigde met de vrijspraak van alle aangeklaagden en een wraaklust van de Chileense Staat tegenover het milieu en de personen die in de gaten gehouden werden.
Een jaar na het einde van de “Caso bombas” klucht werken de Spaanse en Chileense ministeries, rechters en smerissen gezamenlijk aan een nieuwe zaak, ditmaal aan deze kant van de oceaan. Mónica Caballero en Francisco Solar, allebei ex-verdachten in de “Caso bombas” zaak, worden opgepakt in Barcelona, waar ze op dat moment wonen, samen met drie andere personen die later buiten de zaak gelaten worden, op verdenking van plaatsing van een explosief bij de Basílica del Pilar del Zaragoza, het plannen van een soortgelijke actie en het behoren tot een veronderstelde terroristische organisatie. Deze kameraden bevinden zich op dit moment in voorlopige hechtenis in afwachting van een rechtszaak waarvan we niet weten wanneer die zal plaatsvinden, en ook weten we niet of hun proces zal veranderen door deze nieuwe repressieve golf.
De situatie is min of meer bekend bij iedereen en als we van een ding zeker zijn is dat de recente arrestaties dienen om vorm te geven aan een zaak die op zichzelf geen stand zou houden.
Toeval?
Een paar uur voor de arrestaties van dinsdag liet de Spaanse overheid via haar media weten dat de “ministeries van Binnenlandse Zaken van Spanje en Chili een nieuwe fase van versterkte samenwerking openen in de strijd tegen het anarchistische terrorisme”. Afgelopen maandag 15 december ontmoette de Spaanse minister van Binnenlandse Zaken, Jorge Fernández Díaz, in Chili de vicepresident alsook Chileense minister van Binnenlandse Zaken Rodrigo Peñailillo in het La Moneda paleis, de regeringszetel in Santiago de Chile. “In de strijd tegen het terrorisme, zal Chili in Spanje een solide bondgenoot vinden”, schiep de Spanjaard op, terwijl hij gedecoreerd werd met het Grootkruis in de Orde van Verdienste van Chili, “de grootste onderscheiding van het land in de civiele verdienste” aldus de media, een trofee die de Chileense Staat in dit geval gaf voor het politiewerk en als beloning voor de arrestaties van de kameraden Mónica en Francisco vorig jaar.
Behalve lof en beloningen, verkocht de zakenman Fernández een beetje van het zijne: politiële en juridische training, verschillend repressief materiaal, et cetera.
En wat er komen gaat…
Wat is de volgende repressieve stap? Wij weten het niet. Op dit moment is er weinig bekend over hoe het gaat met onze kameraden, waarvan ze precies beschuldigd worden, aan welke repressieve middelen ze onderworpen worden, of ze in voorlopige hechtenis zitten of niet, et cetera.
Wat zeker is is dat deze operatie geen opzichzelfstaand feit is, maar een schakel meer in een ketting. Een repressieve ketting die op momenten wreed is en op andere subtiel, waarin sinds de nieuwe wetten (men hoeft maar aan de recente Mordaza wet te denken***) verschillende dingen opgenomen zijn; de jacht op mensen zonder papieren door middel van steeds grotere racistische razzia’s, de politiewreedheid, tot aan het streven de miserie te beheren en de repressie te administreren, wat, alles welbeschouwd, is wat de Staat doet, met een pseudo-links (met Podemos**** in gedachten) dat steeds meer en duidelijker een parodie van zichzelf wordt. Ontruimingen, afranselingen, fascisme, juridische en strafrechtelijke verharding van elke soort, nationalistische en sociaaldemocratische luchtspiegelingen, is wat het heden ons zal brengen. Er hoeft niet op iets ergers gewacht te worden, het ergste is nooit weggegaan.
Het scala aan mogelijkheden van het Spaanse antiterrorisme is een naaidoos waarin alles past. Ze bevindt zich daar, in het zicht, om ons eraan te herinneren dat strijden terrorisme is voor de Staat. Ze functioneert als een vogelverschrikker. Laten we ons bang maken?
De Staat en haar dienaren zeggen de doos van Pandora geopend te hebben. In de Griekse mythologie is Pandora het equivalent van de Bijbelse Eva. Met de karakteristieke misogynie van beide mythologieën, opent Pandora haar doos op dezelfde manier als Eva haar appel eet, en bevrijdt al het kwaad dat zich daar bevindt.
Wij zijn in staat om onze eigen vertelling te creëren en hun klotemythologie te laten voor wat het is. Onze geschiedenis is anders. De “doos” die deze repressieve operatie geopend heeft spoort ons aan te handelen, op onze hoede te zijn, oplettend te zijn wat betreft de volgende stappen van hun kant. Het doet ons steeds opnieuw eraan denken welke de wereld is die we willen, en wat de afstand ervan is tot deze wereld. Ze brengt ons ertoe de urgentie van het handelen te zien, van het vooruit gaan.
De opgesloten kameraden maken deel uit van verschillende projecten, ruimtes, collectieven, et cetera, en het is bijzonder belangrijk dat deze niet in verval raken, dat de ruïne (in iedere zin) waartoe dit soort situaties leiden geen onmacht en een gevoel van verlamming doet ontstaan.
We zeggen altijd dat “de beste solidariteit doorgaan met de strijd is”. Goed, maar wat betekent dit in de praktijk? Ook herhalen we in koor dat “wanneer je aan een van ons komt, je aan ons allemaal komt”. Dit is duidelijk geworden uit de reacties en protesten die plaatsvonden op verschillende plekken, net zoals de onvoorwaardelijke warmte van de kameraden die buiten zijn.
Van één ding kunnen we zeker zijn, en dat is dat de opgesloten kameraden deze warmte kunnen voelen, die door de tralies en het isolement heengaat, omdat het dezelfde warmte is die zij op andere momenten ook wisten te geven.
* “Cajón de sastre” is een naaidoos en betekent tegelijkertijd “warboel”. ** “Audiencia Nacional” is een centrale rechtbank in Spanje, die belast is met de vervolging van zware misdaden, vooral met terrorisme. *** De “Burgerlijke Veiligheidswet”, de zogenaamde “Ley Mordaza” (“Knevelwet”) werd op 29 november 2013 door Fernández Díaz ingevoerd, en houdt verschillende beperkingen van de vrijheid van vereniging en uitbreiding van politiebevoegdheden in. **** Podemos is een politieke burgerrechtenpartij die zich uit de Occupy beweging ontwikkelde, en meedeed aan de Spaanse verkiezingen, en een “wedergeboorte van de democratie” nastreeft.
Over de recente repressieve slagen tegen anarchisten en antiautoritairen op het Belgisch grondgebied
De feiten in het kort
Sinds verschillende jaren volgden de verschillende momenten waarop druk werd uitgeoefend tegen anarchisten en antiautoritairen op het Belgisch grondgebied elkaar op; De huiszoekingen die plaatsvonden in september 2013 in drie woningen in Brussel, Gent en Leuven zijn er de laatste aflevering van. Eind mei werden drie andere woonsten en de anarchistische bibliotheek Acrata reeds doorzocht. Deze initiatieven van de onderzoeksrechter Isabelle Panou situeren zich in het kader van een onderzoek naar “terroristische organisatie, bendevorming en opzettelijke brandstichtingen“. Dat onderzoek werd geopend in 2008. Maar de repressiekrachten hebben zich niet beperkt tot die huiszoekingen. Meermaals hebben ze geprobeerd om verklikkers te recruteren om de activiteiten van anarchisten en antiautoritairen te bespionneren. Ze hebben hun toevlucht genomen tot “uitzonderlijke opsporingsmethodes”, ze verborgen bijvoorbeeld camerabewaking in het appartement van twee Brusselse anarchisten. Ze voeren eveneens surveillances uit, stellen rapporten op over de “anarchistische dreiging”, organiseren administratieve pesterijen om het dagelijkse leven van de kameraden te bemoeilijken, ze geven informatie door over individuen aan politiediensten van andere landen, sturen oproepingen tot ondervragingen rond, publiceren laster in de pers enzovoort. Meerdere kameraden hebben ook korte verblijven van enkele weken achter de tralies gekend. Kortom, als je al die feiten in een breder kader plaatst, valt makkelijk te begrijpen dat de repressie via verschillende wegen probeert om gedachten en daden die deze wereld van autoriteit willen vernietigen af te remmen of te verlammen. Dat brengt ons er evenwel niet toe om te spreken over een zwaar repressief klimaat zoals je dat in andere landen kan zien. Laten we daar maar duidelijk over zijn: dat is zeker het geval niet. Daarenboven is er niets verbazingwekkends of bijzonder aan het feit dat de ordetroepen er slechte bedoelingen op nahouden tegenover de vijanden van de autoriteit.
Het onderzoek gaat klaarblijkelijk over strijden, agitatie en initiatieven, van grotere of kleinere intensiteit: de strijd tegen de gevangenis en de solidariteit met de opstanden binnen; de strijd tegen de bouw van een nieuw gesloten centrum in Steenokkerzeel en tegen de deportatiemachine; de initiatieven en aanvallen tegen de aders van de gevangenis-stad (bouw van het Gewestelijke Expresnet, GEN, rond Brussel en het openbaar vervoer in het algemeen); de agitatie tegen de deurwaarders, tegen de NAVO en haar aanwezigheid in Brussel, tegen de Europese instellingen en de eurocraten; of nog de strijd tegen de bouw van een maxi-gevangenis in Brussel…
Waar staan we?
We kunnen onze hersenen pijnigen om de repressieve manoeuvres van de staat te analyseren, maar het interesseert ons meer om onze aandacht te blijven richten op wat we denken, wat we willen en wat we denken te doen om deze wereld van koopwaar en macht te bekritiseren, om het in vraag stellen en de weigering aan te moedigen, om de revolte tegen alles wat ons onderdrukt te verspreiden. In de loop van de voorbije jaren hebben strijden het licht gezien, ook al werden die vaak gevoerd in niet noodzakelijk erg gunstige omstandigheden en waren ze omringd door de malaise van de berusting. Corrosieve ideeën werden verspreid, bediscussiëerd en gedeeld, de parcours van strijd en revolte liggen bezaaid met honderden acties, aanvallen en sabotages – van alle vormen, maar altijd vijandig tegenover de macht. Medeplichtigheden werden gesmeed, solidariteit geuit, affiniteiten uitgediept en af en toe hebben we het beton van de onderdrukking en de onderwerping zien barsten.
Het spreekt voor zich dat de uitdieping en aanscherping van de anarchistische ideeën in deze streken niet aan de aandacht van de waakhonden ontsnapt is. De kritieken op de kwantitatieve fixatie en op het fetisjisme van de formele organisatie, de weigering van alle bemiddeling en politieke vertegenwoordiging hebben bijgedragen tot het onstaan van informele, affinitaire en autonome ruimtes waar ideeën hand in hand proberen te gaan met praktijk en offensief. Zo begonnen kameraden, elkeen, hun weg te banen om het gevecht aan te knopen met de overheersing, strijdende tegen de politiekerslogica, weigerend om zich te laten verlammen door het afwachten en hun hersenen en handen bewapenend om te vernietigen wat gewoonweg onaanvaardbaar is. Het is de harstochtelijke en individuele liefdesverhouding tussen idee en wil, tussen verlangen en kritiek die her ertoe aanspoort om te handelen en de structuren en mensen van de overheersing te raken op het moment en op de manier die hen juist en gepast lijkt, terwijl ze tegelijkertijd sabotage en aanval naar voren schuiven als middelen die binnen het bereik van allen liggen die willen vechten voor vrijheid. Soms hebben die kameraden op straat of in gedeelde revoltes andere rebellen ontmoet, andere weigeraars die op hun manier vechten tegen wat hen onderdrukt. Als de macht van iets bang is, dan zal het zonder twijfel de mogelijkheid van een alsmaar bredere besmetting van ideeën en praktijken zijn, van een wederzijdse herkenning tussen rebellen en opstandelingen, van de ontmoeting tussen verschillende rebellieën (in de gevangenissen, in de wijken, in de werkkampen, in de gesloten centra, in de onderwijskampen, in de recreatiekampen,…) die af en toe nog de nachtmerrie verstoren van een leven dat gesleten wordt met werken, consumeren, ondergaan en slapen. Continue reading Zonder ophouden – Over de recente repressieve slagen tegen anarchisten en antiautoritairen op het Belgisch grondgebied→
Op 14 augustus 2013 braken rellen uit tijdens een betoging in Montevideo. De betoging wordt elk jaar georganiseerd om de in ’68 door de politie vermoorde student Liber Arce te herdenken. Er werden symbolen van staat, kapitaal en religie aangevallen (bankautomaat, banken, regeringsgebouwen, een kerk, luxewinkels, restaurants…). Na afloop werden twee anarchistische kameraden aangehouden door flikken. De kameraden werden in beschuldiging gesteld maar wel vrijgelaten.
Op 24 augustus werden op weg naar een andere herdenkingsbetoging (aan hospital El Filtro, waar in ’94 een dode viel na botsingen tussen de flikken en betogers die probeerden te verhinderen dat vermeende ETA-leden naar Spanje zouden worden gedeporteerd) 12 anarchisten gearresteerd door de inlichtingendiensten, het departement speciale operaties en interpol.
De kameraden werden afgevoerd naar een commissariaat, waar ze werden gefotografeerd, ondervraagd over de betoging van de 14de en over hun deelname aan anarchistische groepen. Dit alles ging gepaard met slagen, beledigingen, dreigen met marteling en verkrachting. Eén kameraad werd bedreigd met een pistool. Niemand werd voorgeleid en dezelfde avond werd iedereen vrijgelaten zonder beschuldigingen.
Op 29 augustus werd een kameraad die in Uruguay verblijft opgeroepen door de migratiedienst. Daar werd ze opgepakt door de politie.
De inlichtingendiensten zijn hiervoor verantwoordelijk. De dag erna werd een andere kameraad voor haar huis in een politieauto geduwd en naar een commissariaat overgebracht. Beide kameraden werden ondervraagd over hun deelname aan de anarchistische beweging. Ze werden allebei zonder beschuldigingen vrijgelaten op 30 augustus.
Ondertussen verschenen enkele teksten over deze repressieve slagen. Op vele plaatsen in Montevideo werden pamfletten uitgedeeld en er was een betoging gepland. In Buenos Aires (Argentinië) kregen de ferrymaatschappij die op Montevideo vaart en de ambassade van Uruguay nachtelijk bezoek van solidairen.
Hieronder vertalingen van twee teksten vanop de blog van de krant anarquia (periodicoanarquia). De eerste verscheen in een agitatieblad en gaat in op de gebeurtenissen van de 14de, de tweede tekst gaat in op de repressie.
Vrijheid tot in het overdrevene
“Dat onze woorden hand in hand mogen gaan met wat we doen, en dat de anderen mogen beginnen hier rekening mee te houden…”
Als het de bank is die mij en mijn familie in de schulden houdt, als zij het geld bewaakt dat ze noodzakelijk maakt om te leven en het dan weghoudt van zij die er het minst van hebben, waarom zou ik er dan respect voor moeten hebben en haar niet aanvallen? Is een gevel dan meer waard dan het aantonen hoe schadelijk het geld is?
Als het de kerk is die leeft van het bedrog, als zij verantwoordelijk is voor het gedurende eeuwen (en nog steeds) gehoorzaam houden van duizenden personen aan hun autoriteiten en het opleggen van een moraal op maat van de machtigen, waarom zou ik daar dan niet tegen schreeuwen, waarom zou ik haar ruiten niet breken? Zijn ruiten dan meer waard dan de vrijheid van personen?
Als het al die muren overal zijn, van die overheidsgebouwen, van die commissariaten, van die kantoren die de stomste illusies verkopen, die ons bombarderen met aanbiedingen, waarom zou ik dan niet mogen antwoorden, waarom zou ik ze dan niet beschilderen, zeggen hoe ze bedriegen, ons kloten, gevangen zetten? Waarom zou ik tenslotte niet aanvallen, definitief antwoorden op wat mij aanvalt, waarom zou ik me niet verdedigen? Continue reading Repressie in Montevideo→
In de namiddag van de 27ste juni, doorbrak een groep van een dertigtal internationalistische kameraden kort de rust in de wijk Brugse Poort in Gent.
De niet aangevraagde en strijdbare betoging verspreidde een boodschap van actieve solidariteit met de opstanden in Turkije en Brazilië. Tijdens de korte demo blokkeerden de kameraden een rijvak van de hoofdstraat van de wijk, terwijl ze de aandacht trokken met een spandoek (ISYANCILARLA DAYANISMA, solidair met de turkse opstand), flyers, vuurwerk en door het roepen van slogans voor de revolte.
Op het einde van de betoging verscheen er een combi met twee geüniformeerden. Eén van de twee achtte zich in staat om de enthousiaste solidairen op zijn eentje tegen te houden. Na wat geduw en getrek werd het sujet in kwestie agressief en eindigde hij op het asfalt, onder de klappen van de kameraden.
Hierna ging de groep uit elkaar. In de zoekactie die hierop volgde pakte de politie 4 personen op, die in de vroege ochtend werden vrijgelaten.
Tekst van de flyer:
Solidariteit met de opstandelingen in Turkije en elders!
Turkije staat al enkele weken in vuur en vlam. Wat begon als een protest tegen een winkelcentrum in het Gezi park breidde zich al snel uit naar een groot gevecht tegen de macht. Duizenden mensen kwamen in Istanboel op straat, wierpen barricades op, gingen de confrontatie aan met de politie en vielen symbolen van de regering en het systeem aan. Ook in andere steden deed het verlangen naar vrijheid de vlam in de pan slaan: tegen de rechts-religieuze regering Erdogan met haar conservatieve wetten, tegen de mega bouwprojecten en het verdwijnen van volkswijken, tegen de dagelijkse kapitalistische miserie, tegen de macht die controle wil over elk aspect van het leven!
In Brazilië (São Paulo) begon het met protesten tegen de verhoging van de bustarieven. Al snel ontplofte ook daar de boel en vielen de maskers van de sociaaldemocratische machthebbers af. De woede van de opstandelingen keert zich tegen de politie (die slaafse honden van het systeem), de banken (symbolen van het kapitalisme), de politieke partijen, de wereldbeker voetbal en haar infrastructuren (die zorgen voor meer politie, meer controle en voor het verdwijnen van arme wijken). Ook in Brazilië verspreidde het vuur van de opstand zich naar andere steden.
Of het nu in Turkije, Brazilië, Egypte, Griekenland of Stockholm is; wanneer mensen de moed hebben hun onderdrukkers direct aan te vallen, zijn wij solidair! Al deze voorbeelden tonen ons twee dingen: dat revolutie een mogelijkheid is, en dat revoluties een internationaal karakter hebben. De opstanden spreken ons aan en inspireren ons, het verlangen naar vrijheid kent geen grenzen.
Dus waarom ook hier niet het vuur aan de lont leggen? In onze eigen omgeving beginnen vechten tegen alles wat ons onderdrukt en miserie in stand houdt?
Brussel — Op 22 mei 2013 vielen tientallen flikken van de antiterroristische sectie van de federale politie 3 woningen binnen van anarchistische en anti-autoritaire kameraden, net zoals in de anarchistische bibliotheek Acrata werd de inval opgevolgd door een huiszoeking. Alle aanwezige personen (11) werden aangehouden en meegenomen naar de kantoren van de federale politie.
De beschuldigingen zijn: lidmaatschap van een terroristische organisatie, criminele vereniging en brandstichting. De operatie kreeg de naam “As” (Opération Cendres) en wordt gevoerd door onderzoeksrechter Isabelle Panou, jammerlijk bekend voor haar lange carrière in dienst van de staat.
De flikken namen vele documenten, persoonlijke zaken, computers en alles dat ruikt naar informatica (gsm’s), agitatiemateriaal etc. in beslag. Tijdens de verhoren, waarin iedereen weigerde mee te werken, bleek het onderzoek gevoerd te worden naar strijden, revoltes en activiteiten tussen 2008 en vandaag, meer bepaald tegen de gevangenissen, de bouw van het nieuwe gesloten centrum in Steenokkerzeel, het openbare vervoer (MIVB), de Europese instellingen en de eurocraten, de bouw van een RER (Gewestelijk Expressnet Brussel), de NATO, de uitwijzingsmachine, gerechtsdeurwaarders en de bouw van een maxi-gevangenis in Brussel. Ook geviseerd worden publicaties als Hors-Service (Buiten Dienst) en meer algemeen alle geschriften, affiches etc. verdeeld door anarchisten en anti-autoritairen.
Rond 13u wordt iedereen vrijgelaten zonder voor de onderzoeksrechter te moeten verschijnen.
Ten aanzien van deze beschuldigingen van terrorisme en hun hele arsenaal aan intimidaties en treiterijen is er natuurlijk geen sprake van de ideeën en praktijken op te geven die gericht zijn op de vernietiging van elke autoriteit, noch onszelf de vreugde te ontzeggen die deze strijd met zich meebrengt.
Laten we de strijd voortzetten, voor de vrijheid en tegen deze doodse wereld van onderdrukking en uitbuiting.
Niets is ten einde, alles gaat door Laten we aanvallen wat ons onderdrukt
Wij blijven op een politieke manier reageren op het politieke besluit van de censuur die de slaafse volgelingen van het Kapitaal en totalitarisme in stilte ondernemen.
Donderdagavond, 11 april 2013, heeft de rector van de Nationale Technische Universiteit van Athene (Athens Polytechnic School), Simos Simopoulos, het politieke besluit genomen om de tegen-informatie-media te onderdrukken door de netwerktoegang van Athens IMC (athens.indymedia.org) en 98 FM, een zelfgeorganiseerd radiostation, af te laten sluiten. Hij heeft hiermee de politieke verantwoordelijkheid op zich genomen om een censuur uit te vaardigen en de vrije expressie en beweging van ideeën te verlammen, van al diegene die zich verzetten tegen de hedendaagse fascistisatie en sociale verarming. Simopoulos – de tweede Rector van Repressie na Markatos, 18 jaar geleden – besloot om in te grijpen voor de staatsmacht, en boven alles, hij nam de rol aan als het mondstuk door het werk voort te zetten van de minister van Repressie Dendias, de politie en de Nazi’s.
Geconfronteerd met de onmiddellijke interventie hen die solidair zijn met de tegen-informatie media, waaronder vele studenten van de universiteit, heeft de rector zich letterlijk verborgen gehouden – hij heeft de vice-rector aangesteld om zijn repressieve werk voort te zetten. Een taak die deze uiteindelijk heeft geweigerd. Simopoulos heeft eerder al – zonder enige academische of onderwijzende kennis – de universiteit overgegeven aan ondernemingen en multinationals die azen op de publieke sector. Nu heeft hij een nieuwe stap ondernomen om de resoluties van studentenverenigingen die voor vrije toegang tot tegen-informatie pleiten van het universiteitsterrein te verbannen. De rectorale autoriteiten van de Nationale Technische Universiteit van Athene hebben een legalistische manoeuvre gebruikt en beriepen zich op hun infrastructurele reglementen. Hierin eisen ze de namen van individuen die gebruik maken van het netwerk. De twee tegen-informatie projecten weigerde om de namen van individuen te overhandigen en gingen daarmee in tegen de logica van legale representatie. Ondertussen heeft de rector reglementen bespot en de handtekeningen van de Athene Polytechnic studentenverenigingen die de IP-adressen geverifieerd in overeenstemming met de recente wijziging van de netwerkinfrastructurele regelgeving.
Maandag 15 april vond er een solidariteitsactie plaats door middel van een symbolische bezetting van het rectoraat op de Zografou-campus. Gedurende deze bezetting werd 98FM voor een tijdje uitgezonden. Kort voordat Indymedia Athene ook wilde starten met hun uitzending werden dezelfde repressieve mechanismen weer in werking gezet en werd de gehele universiteits-campus van internet-aansluiting afgesneden. Deze tweede poging om de mond van Indymedia Athene en 98Fm te snoeren laat duidelijk de intensiteit van de staatsrepressie zien, als wel de al langer gaande censuur; een staats-censuur die al jaren wakkert, samen met het geschreeuw van de hedendaagse Nazi’s ministers en rechtszaken die worden gevoerd door mega-uitgevers als Alafouzos, maar ook de aanvraag van één enkele professor op de Polytechnische School, een hooggeplaatste academicus die ongegeneerd samenwerkt met Eldorado Gold. Hij publiceert ‘studies’ ten behoeve van het plunderen van natuurlijke bronnen en het milieu in de regio van Skouries, Halkidiki (Noord-Griekenland).
Indymedia Athene is geboren vanuit de grassrootsbeweging die opbloeide uit de grote anti-globaliseringsdemonstraties in Genua, Italië. Het is onderdeel van de beweging die steun geeft aan diens expressie. Het heeft veel bijgedragen aan de verspreiding van informatie van onderop, en de coördinatie van populaire strijd die de afgelopen jaren heeft plaatsgevonden. Indymedia Athene was aanwezig bij demonstraties, verspreidde claims van verschillende activisten en de verwerping van de willekeur van de staat. Het gaf voeding voor de geest, reflectie en wisselde ideeën uit. Het voedde kritisch denken, politieke gisting en de andere mening, de gene die systematisch verborgen wordt door de overheid en commerciële media. Wat echter het belangrijkste is, is dat Indymedia Athene feiten aan het licht bracht over het politieke leven die anders voor altijd begraven zouden blijven. De media-regime van staatspropaganda zou nooit verteld hebben van de marteling en moord op migranten óf de willekeur van de politie, laat staan van het ongeprovoceerde geweld van de politie en de moorden die vaak door de staatsmacht gebruikt worden – zoals in het geval van Alexis Grogoropoulos, die werd doodgeschoten door de smeris Korkoneas in 2008. Massamedia groeit door de gratis gegeven publieke middelen om het mogelijk te maken een gehele samenleving te hypnotiseren met hun propaganda, leugens en misinformatie; bevoegd om een samenleving van ondergeschikten te stichten. Zij zouden nooit deze feiten hebben vermeld want zij (ondernemers als Bobolas, Alafouzos en Co. …) zijn nauw verbonden met de bedrijfsbelangen en worden direct beïnvloed door sociale strijd. Deze bende steunt niet alleen, maar zijn vaak de directe bron, voeren uit en maken de verarming van mensen formeel mogelijk – hand in hand met de staat en extreem-rechts.
Het was immers al een lang staande eis van extreem-rechts om Indymedia Athene te sluiten.
Vandaag, 46 jaar na het regime van Colones in Griekenland, is de junta weer geïnstalleerd: de dictatuur van de Troika’s – bestaande uit binnenlandse en buitenlandse bestuurders van het ECB de EU het IMF. Het nieuwe regime omarmt en wend geleidelijk de methoden aan welke de Junta ook toepasten. Eerst en voorop het doen zwijgen van andere meningen en de vrije uitwisseling van ideeën en woord aan banden leggen, tegen allen die weigeren de uitbuiting van mens over mens te blijven verbergen. Zij die de voortzetting van sociale ongelijkheid aan het licht blijven brengen. Het de mond snoeren van tegen-informatie, als wel de opsluiting van strijders* die het land in bijvoorbeeld Skouires, Halkidiki voortzetten, tegen de belangen van het goudmijn-bedrijf in, laten duidelijk zien wat voor een regels en methodes de overheid gebruikt om aan de macht te blijven.
Een serie van moordende memoranda van de Troika, welke al 4000 zelfmoorden tot gevolg hebben gehad, verlagen de lonen en pensioenen nog verder. Een 30% werkeloosheid, en onder jongeren zelfs tot 60%, terwijl de Griekse gezondheidszorg en de onderwijssector op het punt van instorten staan, de publieke universiteiten worden overhandigd aan multinationals. Deze zogenaamde bail-out-overeenkomsten zullen de verarming van onze samenleving alleen maar verder vergroten en zullen geriefelijk ‘hervormingen’ worden genoemd. Er is geen ruimte meer voor andere meningen; lokale strijd tegen de plunder van de natuur, aarde en het leven zullen terrorisme worden genoemd terwijl de vernietiging van leven en natuur ‘ontwikkeling’ zullen heten. Het zal nog eenvoudiger zijn voor hen om communicatieve grenzen te stellen om de samenleving in een hypnose te houden totdat ze alles in hun weg hebben uitgeroeid of geplunderd.
Dit alles is precies wat ze voorhebben. En hoe eerder we realiseren we dat we leven in een regelrechte dictatuur, de eerder kunnen we hen een halt toe roepen.
Vrijheid van woord is een onvervreemd menselijk recht dat alleen in fascistische totalitaire regimes wordt onderdrukt. Wat ze niet begrijpen is dat informatie niet werkelijk kan worden onderdrukt in dit tijdperk van technologie; ons leven zal altijd een weg zoeken om te ontsnappen aan hun controle, hoe hard ze ons ook zullen proberen te onderdrukken.
Één, twee, drie… vele Indymedia-sites zullen worden geboren en zullen winnen!
De rivier zal niet terugstromen! Hoe hard ze ook zullen proberen de junta van 1967 te herinstalleren, wij zullen het niet laten gebeuren!
* noot van de vertaler: in de vroege uren van 10 april 2013, worden twee strijders tegen de goudmijn in Halkidiki door de EKAM speciale politiemacht gekidnapped uit hun huizen in Ierissos (vlakbij het bos van Skouries). Gemaskerde politie brak letterlijk in bij hun huizen in het midden van de nacht terwijl zij met hun families lagen te slapen. Ondertussen werd het locale politiebureau verlaten in angst voor represailles van de lokale bevolking. Inderdaad hebben de bewoners van Ierissos het politiebureau bestormd en alles wat binnen was verbrand als eerste woedende reactie op de politieactie. Ze hebben ook blokkades opgeworpen in het gebied. Tot 14 april werden de arrestanten in Thessaloniki op het hoofdbureau gevangen gehouden. Op die dag heeft de openbare aanklager justitie opgedragen de twee strijders tot aan hun proces gevangen te zetten op aanklacht van zware aantijgingen van de connectie met een brandaanslag op de Skouries-mijn midden februari 2013.
De dagelijkse arrestaties en wrede behandelingen van ‘ongedocumenteerde’ migranten, in het kader van de massale pogroms van de Griekse politie onder de verwelkomende naam ‘Xenios Zeus’ (nn: god van de gastvrijheid), met geweld, vernederingen en marteling in politiebusjes, in de kerkers van politiebureaus en de beruchte ‘detentiecentra’, als een geïntegreerd onderdeel van het moderne totalitarisme dat iedereen armoede en sociaal kannibalisme oplegt, de burgerlijke dienstplicht aan stakers beveelt (dat wil zeggen gedwongen worden naar het werk terug te keren), repressie op protest mobilisaties toepast, kraakpanden binnenvalt, en zelf-georganiseerde organisaties aanvalt.
De laatste tijd worden er tientallen ‘ongedocumenteerde’ immigranten naar het politiebureau Drapetsona in Piraeus getransporteerd en letterlijk op elkaar gestapeld, daar blijven ze maandenlang gevangen en lijden onder verschrikkelijke omstandigheden, zonder hygiëne, voedzaam eten of luchten, terwijl ze worden geconfronteerd met de gebruikelijke wrede, misantropische en racistische behandeling door politieagenten. Daarnaast wordt hun tijdelijke in bewaringstelling elke drie maanden verlengt zonder enige formele rechtvaardiging behalve hun ‘misdaad’, het niet bezitten van verblijfsdocumenten.
Daarom zijn de opgesloten migranten in dit politiebureau achtereenvolgens in hongerstaking gegaan, protesterend tegen de onvoorstelbare omstandigheden van hun opsluiting en de steeds herhaalde verlenging van hun gevangenschap met drie maanden. Er zijn 70 migranten in hongerstaking sinds 14 maart 2013. Het gevolg van dit gezamenlijke protest is dat de hongerstakers verspreid zijn over verschillende politie departementen, waar de politie hen nogmaals beledigt, treitert en bedreigt. Deze hongerstaking is begonnen na het niet gemotiveerde besluit voor de verlenging van de detentie van twee migranten met nog eens drie maanden, terwijl zij al negen maanden in de detentie cellen zitten. De zaak v4an een Palestijnse vluchteling is tekenend voor de mishandeling van de hongerstakers: Ahmed Faraj, die flauwviel tijdens de achtste dag van de hongerstaking (22/3), werd naar het ziekenhuis overgebracht omdat de politie hem shampoo gaf, terwijl ze zeiden dat het een medische siroop was.
We zullen er niet aan wennen, noch zullen we de lelijkheid van deze wereld aanvaarden. Wij stellen ons op tegen de plunderingen, de verarming, wreedheden, racisme en repressie met verzet, zelf-organisatie en solidariteit, met gedeelde strijd van autochtonen en zich verzettende migranten tegen het systeem van uitbuiting, uitsluiting en onderdanigheid. Handen af van de ellendigen en strijders!
In het kader van een dagelijkse strijd tegen het bestaande en met het oog op de verspreiding van feitelijke solidariteit met anarchistische gevangenen in de Griekse kerkers, zullen leden van Contra Info (contra-informatie vertalings netwerk) een infotour langs een reeks van verschillende Europese steden doen.
We willen door middel van deze bijeenkomsten van de gelegenheid gebruiken om de antagonistische infrastructuur van contra-informatie te versterken en uit te breiden. Om de gebaren van solidariteit met onze broeders en zusters achter de tralies te vermenigvuldigen en directe actie en subversieve praktijk te bevorderen.
Op vrijdag de 12 april 2013 zullen we elkaar treffen in Joe’s Garage in Amsterdam. Er zal veganistisch eten zijn om 19:00 en rond 20:00 willen we beginnen met praten. We kijken uit naar jouw aanwezigheid en nodigen je uit je verhaal te delen met betrekking tot het vinden van gemeenschappelijk perspectief naar de vernietiging van alle gevangenissen en het systeem dat hen in stand houdt.
Blijf op de hoogte voor evenementen in andere Europese steden.
SOLIDARITEIT MET ANARCHISTISCHE GEVANGENEN OVER DE HELE WERELD!
In Griekenland zijn in de afgelopen maanden meerdere kraakpanden aangevallen door de staat. Zie hier als pdf een verzameling teksten, nieuwsverslagen en opeisingen. Op de eerste pagina een kleine analyse van de situatie in Griekenland.
TOTALE SOLIDARITEIT
TOTALE MEDEPLICHTIGHEID
LANG LEVE DE ANARCHIE
Op 29 december om ongeveer 1 uur is onze kameraad, Mario López ‘Tripa’, vrijgelaten. Met de hulp van solidairen heeft Mario de borgtocht betaald die werd ingesteld voor zijn vrijlating. Hij zal dus nu de rechtszaak in ‘vrijheid’ kunnen afwachten.
Een woord van dank gaat uit naar iedereen die op een of andere manier deze strijd hebben gesteund. We moeten nog steeds veel kameraden uit de gevangenissen halen. Vrijheid voor Braulio Duran, die nog steeds in León vast zit!
Weg met de gevangenismuren! Sterkte aan alle kameraden die gevangen zitten of op de vlucht zijn!
Op donderdag 20 december 2012 heeft Nikos Stavrakakis, president van de POSDEP (de zogenaamde Pan-Hellinistische Federatie van Universitaire Professoren/Onderzoekers Vereniging), een jankerig statement naar buiten gebracht over het geweld dat recent in Griekse faculteiten heeft plaatsgevonden. Hierin vragend aan de staat om de universiteiten schoon te vegen van elke bezette ruimte en om Indymedia Athene te verwijderen. Deze statements werden gemaakt onder het mom van twee incidenten op de Nationale Technische Universiteit van Athene (Metsovio) en de Aristoteles Universiteit van Thessaloniki (Aristotelio). Incidenten die niet met elkaar verbonden waren en duidelijk geen relatie in wat voor een vorm dan ook hadden met het administratieve van Indymedia Athene.
Deze statements zijn vervolgens vulgair gereproduceerd door de media op bijvoorbeeld televisie als massa-misleiding, welke spectaculaire titels gebruiten als ‘terrorisme in de faculteiten’ en de werkelijke feiten verdraaiden. Elke avond verkoopt dezelfde mainstream-media angst aan de samenleving, likken ze de laarzen van de Staat en steunen ze de bazen en hun plannen.
De president van de POSDEP representeerd een groep conservatieve universiteitsprofessoren welke mooi klinkende woorden gebruiken als ‘democratie’ en maken zichzelf vervolgens belachelijk door geweld te veroordelen, waar deze ook vandaan komt. Dit terwijl ze op het zelfde moment de geweldadige onruiming van zelfgeorganiseerde ruimten eisen, het gewelddadig de mond snoeren van elke kritische stem tegen het establishement dat zij steuenen, zoals de stem van Indymedia Athene, ze hiermee op tot de geweldadige onderdrukking van elke vorm van protest en mobilisatie, van werkers of studenten, eb de gewelddadige eliminatie van de mogelijkheid van enige vorm van strijd. Ze willen hun droom van universitaire industriën met gehoorzame burgers tot werkelijkheid maken met de invoering met hun nieuwe voorstel. Maar de POSDEP vergeet hierbij de spreken over de arbeidsrechten van de werknemers in dienst van de Aristeles Universiteit van Thessaloniki en hun recente arbeidsconflict.
Daarbij tonen de POSDEP statements direct en exclusief gericht tegen Indymedia Athene een schokkende overeenkomst met vergelijkbare gestelde vragen door de Gouden Dageraad (Chrissi Avgi), de neo-Nazis in het Griekse parlement. De POSDEP delegatie kunnen zichzelf camofleren met een masker van vredelievende democraten maar hun woorden zijn in essentie geijk: de essentie van totalitarisme en het verdrukken van elke vrije expressie.
We zijn niet verbaasd over de ongebreidelde aanval op Indymedia Athene en zelfgeorganiseerde bezette ruimtes. Dit is precies de periode waarin de aanvallen door de macht, tegen iedereen die zich tegen hen verzet en vecht, zich ontrold. De hovelingen van de macht komen nu bovendrijven en roeren zich.
Indymedia Athene is onderdeel van zij die vechten en zich verzetten tegen de frontale aanvallen van Staat en Kapitaal. Hierom geeft een stem aan zij die geen stem hebben en vecht het tegen de lelijkheid van het kapitalisme.
Solidariteit met de zelfgeorganiseerde bezette ruimten binnen en buiten de academische faculteiten. Solidaritiet met de strijd van de werkers in de Aristoteles Universiteit van Thessaloniki en elders.
Indymedia Athe zal alleen gesloten worden als het einde van de wereld nabij is.
Een tekst van een anti-gevangenis poster die in veel Duitse steden werd geplakt:
Oudejaarsnacht naar de gevangenissen!
Overal naar de deportatie en detentie centra!
Lawaaidemo’s houden bij de bajessen is een voortdurende traditie in veel plekken op de wereld, om degenen die gevangen zijn door de staat te herinneren. Het is een manier om solidariteit met de gevangenen te uiten.
Voor de gevangenissen en deportatiecentra, waar mensen worden opgesloten die wachten op hun deportatie, die geen of de verkeerde papieren hebben. We komen samen om de eenzaamheid en isolatie te verbreken.
Dit gevangenissysteem valt niet te hervormen omdat het hele bestaan ervan fout is. Hier en overal. Het vormt geen “betere mensen”, en lost geen sociale conflicten op. Het heersende systeem van rivaliteit en onrecht sluit mensen op en deporteert ze. Aan de ene kant om zichzelf te verlossen van al het “problematische”, aan de andere kant om hen die wanhopig naar vrijheid zoeken bang te maken.
Of mensen nu gevangen worden gehouden omdat ze stelen of privaat eigendom slopen, niet betaalden voor openbaar vervoer, of dat ze gevlucht zijn voor vervolging in hun thuisland- het is allemaal gebaseerd op hetzelfde: de bestaande wereld, gedefinieerd door de heersende normen die ons vertellen wat goed en slecht is, wat beschermd moet worden en wat bestraft moet worden.Wetten en regels die door enkelen gemaakt zijn maar waarvoor iedereen moet buigen. Deze logica van straf en opsluiting moet kapot gemaakt worden.Voor ons is het slopen van alle gevangenissen alleen mogelijk in een proces welke de heersende voorwaarden omverwerpt, om een wereld te creëren zonder uitbuiting en onderdrukking.
Waar je ook bent, ontmoet elkaar op oudejaarsavond bij de gevangenissen, om lawaai te maken en een idee te geven van een wereld zonder overheersing. We willen onze solidariteit en wederzijdse hulp gebruiken om de muren steen voor steen af te breken.
We willen een wereld zonder muren en grenzen.
We zullen samen vechten: tot iedereen vrij is!
Flyer gevonden in het dorp Livadia: ‘Solidariteit met Villa Amalias’
• Tweede communique van kameraden van het kraakpand Villa Amalias: hier in het engels
• Korte reportage van een spontane solidariteits-demo gisteravond (20.12) in het centrum van Athene. Deze vond plaats vlak na de anarchistische bijeenkomst in de faculteit van Economie en Bedrijfskunde (ASOEE) aan de Universiteit van Athene: hier in het engels
• “Vroeg in de ochtend (21.12) brak de politie de deur van Villa Amalias aan de Heyden straat open zonder de aanwezigheid van een van de inzittenden. Dit betekent dat de politie binnen kwam stormen in het huis zonder een bevel en nog steeds lokaalvredebreuk aan het plegen zijn. Wij waarschuwen de autoriteiten dat eventuele schade of werkzaamheden in de bezette ruimte onmiddellijk zal worden beantwoord. Laten we er ook herinneren dat niemand het recht heeft om in het gebouw te zijn in onze afwezigheid.” —Villa Amalias
• De arrestanten worden nog steeds gevangen gehouden. Vandaag, 21-12-2012 zijn ze een voorlopige procedure ondergaan. De acht kameraden kwamen rond 13:45 aan in het gerechtsgebouw van Athene onder begeleiding van veel politie. Tientallen solidairen hadden zich verzameld bij het Evelpidon gerechtsgebouw en groetten hen met luide spreekkoren en solidariteits-slogans. Voor ongeveer twee uur lang werden de arrestanten verhoord door de publieke aanklager, die voorstelde ze een zware misdaad ten laste te leggen, namelijk het produceren van explosieve materialen. Daarbij wordt ze een aantal overtredingen ten laste gelegd. Zodoende zijn de beschuldigden gedwongen om voor een onderzoeksrechter te verschijnen, die over de aanklacht besluit. Om 16:00 werd duidelijk dat de acht kameraden verzocht hebben om meer tijd om hun verdediging voor te bereiden. De volgende hoorzitting is gepland voor 24-12-2012 (kerstavond). Tot die tijd zullen ze opgesloten blijven in het hoofdbureau van de politie op Alexandras laan.
IS HET ONWETTIGHEID WAT ZE WILLEN? EEN ZWARTE KERSTMIS IS WAT ZE ZULLEN KRIJGEN!
ONMIDDELLIJKE VRIJLATING VOOR DE VILLA AMALIAS KRAKERS!
Begin oktober 2011 werden de anarchisten Reyhart Rumbayan (Eat) en Billy Augustan gearresteerd en beschuldigd van brandstichting van een bankautomaat. Daarnaast werd een arrestatiebevel uitgevaardigd tegen K., die nog steeds op vrije voeten is — we wensen dat de kameraad voor eeuwig ongevangen blijft!
Eat en Billy, ongetemde en trotse leden van de Long-Live Luciano Tortuga Cell (Informele Anarchistische Federatie – Indonesië sectie), hebben de verantwoordelijkheid opgeëist voor de aanval. Ze ondergingen een rechtzaak en bleven gevangen voor iets meer dan een jaar.
Beide kameraden zijn nu terug op straat: Billy werd vrijgelaten uit de gevangenis in november, terwijl Eat in december voorwaardelijk werd vrijgelaten. We wensen hen het allerbeste.
Handen af van Villa Amalias! Solidariteit met kraakpanden!
Vandaag, 20 december 2012, om 7 uur in de ochtend is de politie Villa Amalias binnengevallen. Het voorwendsel voor deze onderdrukkende vertoning van macht was een ‘anonieme klacht’ bij de politie.
De acht kameraden (6 grieks geboren, 2 buitenlands) die in het pand waren, zijn gearresteerd en meegenomen naar het GADA hoofdbureau van de politie op Alexandras laan, waar ze nog steeds worden vastgehouden.
Kameraden die ter plekke kwamen uit solidariteit met de krakers werden ook opgepakt door repressieve motorpolitie eenheden, terwijl hetzelfde gebeurde met andere kameraden die gepakt werden in het stadhuis van Athene, op Liosion straat, waar ze naartoe waren gegaan om in te grijpen tegen de repressie-burgemeester Giorgos Kaminis. (De laatste zijn na een tijdje vrijgelaten.)
Vanaf het begin van de inval, verzamelden zich tientallen kameraden op straat bij het pand; we blijven op Acharnonstreet tot op heden om op te roepen tot solidariteit.
Burgemeesters en ministers knoop het in je oren: niet eens in jullie wildste dromen kunnen jullie Villa Amalias van ons af nemen.
Handen af van kraakpanden!
Onmiddelijke vrijlating van onze kameraden!
Om ongeveer 15:30 was het kraakpand nog niet afgesloten, en de huiszoeking door de politie ging door in het bijzin van een openbare aanklager en een getuige van de kant van de anarchisten. Rond de 200 solidaire mensen hadden zich nog steeds verzameld voor het pand, welke in de afgelopen 22 jaar al vele repressieve aanvallen heeft overleeft.
De Griekse politie hebben de krakers al meerdere keren tijdelijk ontruimd, maar Villa Amalias is altijd geherkraakt. Het moet benadrukt worden dat het gebouw in circa 1860 is gebouwd, en het pand is sinds 1990 alleen maar onderhouden dankzij de autonome actie van de krakers zelf en solidairen. De kameraden van Villa Amalias hebben op meerdere gelegenheden verklaard dat ze zich bewust stellen tegen de uitbuiters, handlangers, pooiers en drugsbazen van eender welke nationaliteit in de binnenstad buurten, constant vechtend tegen het fascistische en racistische geweld, om intercultureel samenleven en zelforganisatie te promoten.
Het oudste anarchistische kraakpand in Athene, Lelas Karagianni 37, heeft opgeroepen tot dringende solidariteit met Villa Amalias, en eisen ook de onmiddellijke vrijheid van de arrestanten van vandaag.
Er wordt aan herinnerd dat een makkelijke toegang naar de solidariteits bijeenkomst is via Acharnonstreet, terwijl anti-rel-eskaders op de loer liggen in de omringende straten. Daarbij is het zo dat alle trein-, metro- en tramwerkers vandaag staken, dit betekend dat alleen de trolleys en bussen rijden.
Vanaf de middag zijn er solidariteitsverklaringen over de inval in Villa Amalias verkondigd door een luid geluidssysteem op Patissionstreet door de kameraden van het Skaramaga kraakpand.
Daarnaast is er sinds ‘s ochtendsvroeg door veel andere anarchistische collectieven, krakers en individuen vanuit heel griekenland onvoorwaardelijke ondersteuning voor Villa Amalias gestuurd. Een aantal van de info-acties tegen de inval die deze avond zullen plaatsvinden rond 17:00-18:00 zijn in Thessaloniki, Veria, Patras en Heraklion (Crete), met zeker weten nog andere steden…
Iedereen de straat op! Villa Amalias zal blijven!
Er is een bijeenkomst uitgeroepen om 20:00 in de Atheense UniversiteitASOEE op Patissionstreet, voor meer updates en solidariteitsacties na de politie invasie in Villa Amalias.
Na een lange zomer waarin operaties ‘Ardire’, ‘Mangiafuoco’, ‘Ixodidae (Zecca)’ en ‘Thor’ van start zijn gegaan, nemen anarchisten de eerste plaats in van de interne vijand die moet worden gesteriliseerd om gevaarlijke en virulente besmetting van vijandelijkheid en strijd te voorkomen…
Na de kneecaping* van Roberto Adinolfi (de CEO van de Italiaanse nucleaire firma Ansaldo Nucleare) op 7 mei, werd een nieuwe repressieve operatie georganiseerd door het ministerie van Genua. Hierbij werden op 14 september door eenheden van de ROS (Carabinieri special forces) en de Digos (politieke politie) appartementen van tal van kameraden binnen gevallen en twee anarchisten uit Turijn – Alfredo Cospito en Nicola Gai – gearresteerd. Momenteel loopt er een onderzoek tegen een derde kameraad –Anna Beniamino – welke niet gevangen wordt genomen.
De media van het regime spreken van onderzoeken en invallen in Turijn, Cuneo, Pistoia en Bordighera. Volgens mainstream journalisten zijn de onderzoekers in het bezit van beeldmateriaal waarin Alfredo en Nicola te zien zijn bij het station van Genua en ook de bewakingscamera’s gegevens (welke de autoriteiten de voordelen van de biometrie gezichtsherkenning geeft), enz. hebben.
Alfredo, Anna en Nicola hebben informatie over de maanden lange permanente toezicht door middel van afluisterapparatuur en camera’s in hun huizen en het constante volgen en stalken van politie ook openbaar gemaakt.
De rechter van het vooronderzoek valideerde de arrestatie van Alfredo en verwierp dat van Nicola. Nicola zit toch nog steeds in de gevangenis als gevolg van een nieuwe voorlopige hechtenis die werd uitgevaardigd tegen hem.
De twee kameraden werden gevangen gehouden in een gevangenis in Turijn en zijn vervolgens, onder volledige isolatie, overgebracht naar de Sanremo gevangenis. Ze zitten nu gevangen in Alexandrië.
Je kunt ze schrijven en de brieven kunnen gestuurd worden naar:
Nicola Gai
Alfredo Cospito
Carcere San Michele, strada Casale 50/A, IT-15122 Alessandria
Solidariteit met gearresteerden en de onderzochten.
Vrijheid nu voor Nicola en Alfredo!
Sociale revolutie is geen geschiedenis, het is het heden en toekomst van de wereld.
Betreffende de oproep voor internationale solidariteit en actie
Als assemblée voor de Revolutionary Struggle-rechtszaak en in voortzetting van solidariteitsacties voor hetzelfde doel, kondigen we een open oproep aan voor een solidariteitscampagne op zowel lokaal als op internationaal niveau op 22, 23 en 24 november 2012.
We hebben besloten om de muur van stilte rond de Revolutionaire Strijd zaak te verbreken, en te tonen dat de kameraden die momenteel aangeklaagd worden niet alleen zijn; dat de RS-zaak ieders zaak is met betrekking tot de essentie van de strijd zelf. Wij roepen daarom kameraden uit de hele wereld op om hun actie bij te dragen en hun eigen boodschap van solidariteit en strijd te sturen.
Ons doel is om het dynamische verzet te op z’n kop te zetten door een revolutionair perspectief. Ons doel is om de strijd voor de omverwerping van al het bestaande uit te breiden, de historische noodzaak en het belang in het heden hiervan zich tonende in de toekomst, alsmede onze feitelijke solidariteit met de kameraden te tonen.
De driedaagse internationale oproep tot solidariteit, contra-informatie en actie voor de RS-zaak maakt deel uit van en zet de sociale klasse oorlog voort gericht op subversie en revolutie. Dit is hoe we de RS-zaak waarnemen en hoe het kan worden opgenomen als historisch geheel.
Achtergrondinformatie over de Revolutionaire Strijd zaak
Op 10 maart 2010 werd de anarchistische kameraad Lambros Foundas vermoord na een gewapende vechtpartij met de politie. Dat waren de dagen dat Griekenland voor het eerst werd onderworpen aan de verstikkende controle van het IMF/ECB/EU-trojka. Dat waren de dagen dat Lambros Foundas, lid van de Revolutionaire Strijd groep, zijn leven verloor in een vuurgevecht met de politie. Dit gebeurde tijdens een voorbereidende actie gericht tegen de politieke en economische elite die de planeet verwoest, plundert en het menselijk leven naar de bodem degradeert.
Na een maand en te midden in een klimaat van terreur-hysterie deed de politie in april 2010 preventieve aanhoudingen om de Revolutionary Struggle-groep te ontmantelen. Ook werden de anarchisten Kostas Gournas, Nikos Maziotis en Pola Roupa – die politieke verantwoordelijkheid namen voor hun participatie in de organisatie – gearresteerd.
Tegelijkertijd werden anarchisten Vaggelis Stathopoulos, Christoforos Kortesis en Sarantos Nikitopoulos gevangen genomen en naar de gevangenis gestuurd. De laatste drie ontkennen elke betrokkenheid bij de organisatie sinds hun arrestatie en verklaarden dat hun vervolging oorzaak vindt in hun jarenlange betrokkenheid bij subversieve projecten, hun politieke aansluiting bij de anarchistische/anti-autoritaire ruimte, en hun kameraadschappelijke relaties.
Kostas Katsenos is ook belast met de deelname aan de groep en sinds de periode van deze opsluitingen was er tevens een arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd.
Het systeem wilde een beslissende slag toe brengen aan de organisatie; achtten de Revolutionary Struggle-groep als een bedreiging: daarom breidde zij hun offensief uit door uitvoering van de eerder genoemde arrestaties om zo een breder deel van de subversieve beweging te verpletteren.
Na zes maanden, en in het kader van de uitbreiding van dit repressieve offensief, werden tientallen kameraden uit het anarchistische/anti-autoritaire milieu opgeroepen om te getuigen en ondergingen, samen met vrienden en familieleden van de zes gevangen anarchisten, ondervragingen.
De wraakzucht van repressiemechanismen werd nog maar eens bewezen toen de Staat zo ver ging dat ze Marie Beraha – echtgenoot van Kostas Gournas – beschuldigden van deelname in de groep. Deze vervolging is een puur wraakzuchtige daad tegen Kostas Gournas in een poging om zijn strijdvaardige houding te beteugelen.
Op 5 oktober 2011 ging het proces van start in de speciale rechtbank, in een gesloten kamer, van de Koridallos gevangenis zonder enige publiciteit. Terwijl de massamedia altijd leek te popelen om het repressieve offensief en staatspropaganda te helpen, zwijgen ze tegenwoordig – in een provocerende wijze en onder een politiek mandaat – over alles wat met de gerechtelijke procedure van de RS-zaak te maken heeft.
Aan de ene kant is het regime bezig met een proces tegen zijn politieke tegenstanders en wil het berichten van strijd verstikken en haar betekenis vervormen. Aan de andere kant hebben de drie kameraden, die de politieke verantwoordelijkheid voor hun deelname aan de organisatie namen, haar acties en politieke plan verdedigd. Op hetzelfde moment, door hun statements in de rechtbank, hebben alle verdachten de zaak veranderd in een hard verwijt naar politiek-economische systeem van verscheurdheid en uitbuiting, waarbij de aard van de wetten en specifieke behandelingen die worden toegepast tegen degenen die de kracht hebben om weerstand te bieden werden blootgelegd.
Benadrukt moet worden dat geen van de verdachte kameraden momenteel gevangen zitten. Vaggelis Stathopoulos, Sarantos Nikitopoulos en Chistoforos Kortesis werden na 12 maanden voorhechtenis weer vrijgelaten. Kostas Katsenos gaf zichzelf aan bij de autoriteiten bij het begin van het proces en werd zes maanden gevangen gehouden voordat hij werd vrijgelaten. Revolutionary Struggle-leden Kostas Gournas, Nikos Maziotis en Pola Roupa werden vrijgelaten uit de gevangenis na 18 maanden toen de maximale duur van de voorlopige hechtenis was verstreken.
Nikos Maziotis en Pola Roupa zijn vandaag de dag op vrije voeten en nemen niet langer meer deel aan de gerechtelijke procedures.
Terwijl we dit schrijven is het proces in het stadium van afname van de getuigenissen van de verdediging. Alle getuigen ter verdediging van Revolutionary Struggle-leden K. Gournas, N. Maziotis en P. Roupa hebben hun verklaringen gegeven in de rechtbank. In het bijzonder hebben kameraden uit Griekenland en het buitenland het belang van de Revolutionary Struggle-groep in politieke en historische termen onderschreven en de gewapende strijd en andere revolutionaire ondernemingen verdedigd. In de komende dagen zal de rechtbank getuigverklaringen voor de verdediging van V. Stathopoulos, K. Katsenos, S. Nikitopoulos, Ch. Kortesis en M. Beraha horen. Zij ontkennen hun deelname aan de organisatie, maar tonen toch het belang van de strijd en de noodzaak om verzet te bieden.
Er wordt geschat dat tijdens de dagen van deze internationale oproep – eind november – de verdachten in het proces waarschijnlijk hun verklaringen naar buiten brengen. De boodschappen van solidariteit en verzet van kameraden van over de hele wereld worden als zeer belangrijk beschouwd. Kameraden die op hun eigen manier kunnen tonen dat de verdachte kameraden niet alleen zijn en dat de strijd voor de omverwerping van deze wereld altijd tijdloos zal zijn.
De RS zaak gezien vanuit de sociale, economische en politieke situatie in Griekenland
Om alle aspecten en de betekenis van de RS-zaak te begrijpen, moeten we de specifieke historische, sociale en politieke context in overweging nemen, waarin de Staat wordt afgeschermd door vervolgingen, arrestaties, opsluitingen, bijzondere wetgeving en speciale rechtbanken.
De RS-zaak vindt plaats op een moment dat het regime zichzelf in een structurele crisis bevindt en democratische façades ingestort zijn. De felheid waarmee het hedendaagse regime ons leven beheerst heeft weinig te benijden kijkend naar dictaturen van het verleden. De brute uitbuiting en de uitgebreide controle over ons leven worden voorgesteld als de enige uitweg uit de crisis. Dit laat natuurlijk het systeem dat de crisis gemaakt, opgelegd en uitgebreid heeft over alle terreinen van het persoonlijke en maatschappelijke leven, ongedeerd.
Daarom vereist het regime van vandaag de politieke uitroeiing en politieke uitsluiting van hen die er tegen vechten en voor de omverwerping ervan werken. Het doel van revolutionaire perspectief en omverwerping van het regime wordt objectief relevant in deze tijd van schuldencrisis in Griekenland. Het systeem probeert de dynamiek en pluriformiteit van de strijd te stoppen en de mond te snoeren. Het concept van solidariteit wordt aangevallen en onderworpen aan proeven.
Een paar woorden over de internationale setting
Afgezien van de bijzondere kenmerken van Griekenland in een periode van crisis, zou het een vergissing zijn om de RS-zaak te beschouwen als een omstandigheid die geïsoleerd is van de internationale setting. De crisis komt niet uit het niets; het ligt in het hart van het mondiale kapitalistische systeem, op de wijze van bestuur en economische uitbuiting opgedrongen door de heersers van deze wereld. We weten heel goed dat deze wereld nooit in vrijheid gegeven is aan degenen die zich dynamisch verzetten tegen deze plannen; dat de strijd voor menselijke en sociale bevrijding altijd al een ruwe weg is; dat de relaties tussen strijders onderling grote waarde hebben en een belangrijk onderdeel van de strijd zijn. Laat strijders over de hele wereld weten dat ze niet alleen zijn. Laat de heersers weten dat noodwetten, speciale rechtbanken en opsluiting regimes niet de essentie van de strijd zelf kunnen stoppen.
Tegen bijzondere wetten, speciale rechtbanken en bijzondere voorwaarden van detentie
Solidariteit met degenen die terecht te staan in de Revolutionaire Strijd zaak
Solidariteit met strijders over de hele wereld en allen die worden vervolgd voor hun subversieve acties.
Wij vergeten noch vergeven Eeuwige eer aan anarchistische kameraad Lambros Foundas, lid van Revolutionary Struggle
Op 13 juni 2012, om vier uur ‘s ochtends, vielen de agenten van de Groep Speciale Operaties (Raggruppamento Operativo Speciale, ROS) ongeveer veertig huizen binnen, om de zogenaamde “operatie durf” (operazione ardire) uit te voeren, een crackdown tegen mensen in de anarchistische beweging, in opdracht van Manuela Comodi, de openbare aanklager van Perugia. Volgens de media van het regime werden er in totaal 10 arrestatiebevelen uitgevaardigd – acht in Italië, één naar Duitsland, en één naar Zwitserland – terwijl 24 verdachten onder gerechtelijk onderzoek geplaatst zijn. De Italiaanse bourgeois media aarzelde niet om de gearresteerden in verband te brengen met de ‘anarchistische insurrectionistische FAI/FRI’.
De acht kameraden, die in Pisa, Rome, Perugia, Genua, en Terni zijn gearresteerd en in voorlopige hechtenis zijn geplaatst, zijn Stefano Gabriele Fosco, Elisa Di Bernardo, Alessandro Settepani, Sergio Maria Stefani, Katia Di Stefano, Giuseppe Lo Turco, Paola Francesca Iozzi en Giulia Marziale.
De voorzorgsmaatregelen in Duitsland en Zwitserland zijn uitgevaardigd tegen twee anarchisten die reeds een aantal jaren geleden zijn ontvoerd door de Staat, namelijk Gabriel Pombo Da Silva en Marco Camenisch.
Bij de namen van de onderzochte verdachten zijn ook een aantal gevangen kameraden die worden vervolgd voor de Conspiracy Cells of Fire zaak in Griekenland.
Informa-Azione zal proberen de adressen van de Italiaanse gevangenissen te publiceren waar de acht arrestanten in opgesloten zijn, en nodigt iedereen die relevante informatie heeft uit om contact met hen op te nemen.
Bovendien, volgens de onafhankelijke Radio Azione, is het mogelijk dat ook er huiszoekingen plaats hebben gevonden tegen drie kameraden in Napels.
Onder de huizen waar de invallen plaatsvonden – waar de politie officieel op zoek was naar explosieve materialen en digitale en uitgeprinte documenten – was de woning van een editor van Informa-azione; naast andere items werden de computers van de editor die nodig zijn om de website te updaten in beslag genomen door de smeris. De huizen van de kameraden van Culmine (die nu gearresteerd zijn) en Parole Armate (een van hen is gearresteerd, de ander staat onder onderzoek) zijn ook binnengevallen. Een aantal updates over de “operatie durf”
Informa-azione ontvangt en brengt en over:
13 juni: In de context van de operatie “durf”, die resulteerde in arrestatiebevelen tegen tien kameraden vanochtend, willen we de invallen melden in de huizen van drie kameraden in Napels en één in Spigno Saturnia (Latina). De ROS agenten hebben beslag gelegd op computers, harde schijven, usb drives, mobiele telefoons, brochures, maandelijkse publicaties, pamfletten, en brieven aan/van gevangenen. Ook zijn er twee huiszoekingen uitgevoerd bij twee kameraden in de Lecce provincie, waar brieven en één computer in beslag zijn genomen. In Rome is de woning van een kameraad doorzocht door de smeris, die beslag heeft gelegd op verschillende digitale en geprinte materialen.
14 juni: Door het eerste nieuws dat ons bereikte, weten we nu dat Sergio Maria Stefani vastgehouden wordt in de Regina Coeli gevangenis (Rome) en dat Katia Di Stefano vastzit in Rebibbia (Rome), en dat deze twee de verdedigings advocaat niet kunnen zien voor het verhoor, dat zal plaatsvinden op vrijdag (15/6).
Alessandro Settepani zit vast in de Perugia gevangenis, en zijn ontmoeting met de verdedigings advocaat is bevestigd.
Paola Francesca Iozzi zit ook in de Perugia gevangenis, en Giulia Marziale wordt vastgehouden in de gevangenis van Teramo.
Allen zitten in isolatie en kunnen geen correspondentie ontvangen.
Nieuwe update (14/6): In de gevangenis van Perugia, zijn Alessandro en Paola reeds verhoord, hebben hun advocaten gezien, en kunnen nu brieven ontvangen. Dit is hun huidige adres: Alessandro Settepani & Paola Francesca Iozzi, casa circondariale Capanne, via Pievaiola 252, 06132 Perugia, Italia/Italy.
Sergio en Katia, opgesloten in de gevangenissen Regina Coeli en Rebibbia, zullen morgen (15/6) verhoord worden, wanneer zij een verdedigings advocaat zullen zien; ondertussen kunnen zij geen correspondentie ontvangen. Ook Giulia, opgesloten in Teramo, is nog steeds niet verhoord.
Ze zitten allen op de isolatie afdeling. Meer nieuws zal volgen, wanneer er iets bekend is.
Sinds de 9ste mei zit David Lamarthée in de gevangenis in Uruguay. Hij wordt ervan beschuldigd de taxi van een chauffeur (stakingsbreker) te hebben aangevallen op de laatste één mei betoging in Montevideo. Een gevangenisstraf tussen de 3 maanden en drie jaren hangt hem boven het hoofd. David is zelf arbeider bij het taxibedrijf, anarchist, actief in verschillende collectieven en eveneens lid van de anarchistisch geïnspireerde vakbond SUATT.
Ondertussen is er een solidaire asamblea gevormd om te agiteren voor de vrijheid van David. Hierin zitten zowel autonome anarchisten en anti-autoritairen als syndicalisten in. Over heel Montevideo worden ondertussen pamfletten en affiches verdeeld, in volkse wijken zijn muurschilderingen verschenen en enkele dagen geleden liepen honderden mensen mee in een betoging voor de vrijheid van David. Momenteel is het belangrijk dat er concrete ondersteuning komt voor David. Binnenkort wordt in Gent een benefiet georganiseerd. Andere bijdragen zijn meer dan welkom. Ook is er opgeroepen tot solidariteit en er wordt gevraagd onderstaande informatie te verspreiden.
Vrijheid voor David!
In de vroege ochtend van de 9ste mei, werden twee kameraden aangehouden, één van hen op zijn werk, de andere bij hem thuis. Ze werden overgebracht naar het Departement Speciale Operaties en naar de rechtbank, om verklaringen af te leggen. Eén van hen werd vrijgelaten, terwijl David werd opgesloten en beschuldigd van de aanval op een taxi die rondreed op de eerste mei. De strafmaat zou tussen de drie maanden en drie jaren gevangenis liggen. Volgens de rechter zou de uitspraak volgen binnen de tien dagen. De aanklacht luidt “privaat geweld en materiële beschadiging aan voertuigen”.
Maar wat de staat bestraft is niet enkel de actie zelf; niet enkel de aanval op de klikspanen van de bazen wordt hier veroordeeld. Wat bestraft wordt is het niet rustig en zwijgzaam blijven, de weigering het hoofd buigen of de andere kant opkijken, het niet passief blijven in deze wereld van uitbuiting.
Tegelijkertijd fungeert het als een lesje voor iedereen die weigert de levensvoorwaarden die de machtigen en de uitbuiters ons hebben opgelegd te aanvaarden. Het fungeert als een lesje voor ons, die pretenderen te breken met deze manier van leven. Wat ze willen is angst creëren.
David is een anarchistische kameraad die al meer dan 15 jaar tussen ons strijdt, vanaf het oude anarcho-punk verzet in zijn tienerjaren, tot de gelederen van het Sindicato Unico del Automovil con Taximetros y Telefonistas (SUATT, Enig Syndicaat voor Taxi en Telefoon) en verschillende anarchistische collectieven.
Het SUATT, vroeger SUA, was het syndicaal bastion van de directe actie die de oude Federación Obrera Regional Uruguaya (anarchosyndicalistische vakbond, nvdv) in de twintigste eeuw gedurende decennia voorstond. Vandaag is het één van de meest strijdbare vakbonden van het land, die moet opboksen tegen de arrogantie van maffieuze patroons en een constante politionele intimidatie.
We vragen een maximale verspreiding van deze informatie, net zoals uitingen van solidariteit die passend geacht worden.
Hierbij nog de tekst van een pamflet dat momenteel circuleert in de straten van Montevideo:
Opnieuw gevangenen omwille van strijd!
Onze kameraad en vriend David Lamarte in een nieuwe gevangene van de staat omwille van strijd tegen deze samenleving. De rechter had het over “beschadiging van eigendom”, de pers en Oscar Dourado, voorzitter van de patroons van de taxi, ondernemer, miljonair en stuk krapuul, vieren de beschuldiging van deze “onaangepaste” die het feest van de arbeider verpestte.
David wordt beschuldigd van de aanval op een taxi -niet op de chauffeur- de eerste mei, tijdens een optocht van arbeiders voor de klassenstrijd. De eerste mei is een stakingsdag. Dat de regeringen er een feestdag van hebben gemaakt is hun zaak. Voor de werkers is het een stakingsdag, en stakingen moeten gerespecteerd worden.
De achturige werkdag, de ziekteverzekering, alle verworvenheden van de arbeiders en de samenleving in het algemeen, zijn er niet dankzij de zegeringen maar door de strijd van de arbeiders.
De acht uren, de betere levensomstandigheden, werden veroverd door de rails van de oude trams van Montevideo op te breken en door de stakingen met gewelddadige piketten tegen stakingsbrekers te verdedigen.
Wie werkt op de eerste mei is geen arbeider, maar een stakingsbreker. Wat deed een stakingsbreker in de buurt van een arbeidersbetoging op de meest emblematische dag van de arbeidersklasse? Dit is een provocatie, bewust of niet.
De gevangenissen puilen uit van de armen. Terwijl de meerderheid van de folteraars (uit de dictatuur, nvdv) whisky drinken met de Peiranos (politieke en economische elite, nvdv). Gaan we eraan wennen dat de gevangenissen zich vullen met sociale strijders zoals in de jaren van de dictatuur?
Vandaag zit David, kameraad en militant van de taxi, in de gevangenis, staat de regering aan de kant van de patroons y de stakingsbrekers. Aan welke kant sta jij?
9 mei is in Kopenhagen een rechtszaak begonnen tegen vijf anarchisten wegens een veelvoud aan aanvallen tegen staat en kapitaal. Ze worden aangeklaagd onder de terrorisme wet die in 2002 in Denemarken werd aangenomen. De beklaagden staan lange gevangenisstraffen te wachten, mede wegens een brandaanslag op een politieacademie. Hier een korte tekst en een chronologie van de aanvallen waar ze voor aangeklaagd zijn.
Op 20 april 2012 liet de Deense minister van justitie M. Boedskov (een sociaal-democraat) de terrorisme aanklacht tegen de vijf jonge mannen toe. Vier van hen werden op 20 april 2011 met 30 liter benzine en een fakkel in de omgeving van de politieacademie in Bronby, een buitenwijk van Kopenhagen, gearresteerd. De vijfde werd in mei 2011 opgepakt.
De vijf hebben toegegeven dat ze van plan waren om de politieacademie af te branden maar verwerpen dat het een daad van terrorisme zou zijn.
De staat en het OM argumenteren dat zij door de brandaanslagen op de bont bedrijven, ambassades enzovoort, probeerden de politieke, sociale en financiële funderingen van Denemarken te destabiliseren en daarom zouden ze wegens terrorisme moeten worden aangeklaagd. Ondanks het feit dat er voor brandaanslagen levenslang geëist kan worden, wordt de terrorismewet toegepast, zo wordt het de aangeklaagden moeilijker gemaakt om hun verdediging voor te bereiden, omdat ze onder post en bezoek controle staan. Eveneens betekent dit dat de staat ze voor een jaar in voorarrest kan houden zonder ze aan te klagen…
De eerste dag van het proces vond op 9 mei 2012 plaats.
De gevangenen zitten in de bajes Vridsløselille.
De aanvallen waarvoor ze aangeklaagd zijn:
17 april 2010: twee molotov cocktails worden op Kopenhagen Fur gegooid
14 mei 2010: brandbare vloeistof wordt bij een politieacademie aangestoken, een aantal smeris voertuigen gaan in de fik, in Brondoester
20 september 2010: brandbare vloeistof wordt bij het bedrijf Pelsbox (een bont bedrijf) aangestoken
27 oktober 2010: vier met benzine gevulde plastic voorwerpen worden bij Voedingsmiddelenconcern Nestle door de ramen gegooid en aangestoken, in Kopenhagen
10 november 2010: molotovs worden door de ruiten van Saga Furs in Vedbaek gegooid
8 december 2010 met benzine gevulde plastic voorwerpen worden op het centrum van de geheime dienst van de smeris in Søborg, Kopenhagen gegooid
15 december 2010: ramen worden ingegooid bij een bank in Odense, de politie zegt dat het het plan was om de bank in brand te steken…
11 januari 2011: meerdere voertuigen staan in de fik bij de datacentrale van de politie in Hvidovre, Kopenhagen
14 januari 2011: de politie zegt dat er het plan was om nog een bank in het centrum van Kopenhagen in brand te zetten, om onbekende redenen mislukt dit!!
6 april 2011: de deur van de Griekse ambassade wordt met brandbare vloeistof in brand gezet
26 april 2011: vier van de vijf worden gearresteerd bij de politieacademie met benzine en fakkels bij zich…
Je kunt ze schrijven via e-mail op solidaritetshilsner [at] gmail [dot] com, dan wordt het uitgeprint en aan hun gegeven. De post wordt gecontroleerd net zoals het bezoek. Dus houd in gedachten dat alles wat je schrijft door de politie gelezen wordt. Alle vijf gevangenen zijn vloeiend in zowel Deens als Engels.
Daarnaast zijn alle uitingen van solidariteit welkom.
