Manifestatie en toespraken naar aanleiding van het 10-jarig bestaan van Athene IMC (november 2001-november 2011). Presentatie van zijn geschiedenis en discussie over de huidige en toekomstige werking onder de staat van wijdverspreide onderdrukking.
Zaterdag 12 november 2011 om 18.00 in de Polytechnische School
(Patission en Stournari straten, Exarchia) in Athene
Wanneer je vecht tegen de staat, wanneer je vecht voor vrijheid en een betere wereld, dan is er altijd een kans dat je wordt opgesloten. En ik ben al 15 jaar lang, onder zeer slechte omstandigheden opgesloten. In deze 15 jaar heb ik 10 jaar, vanwege veiligheidsredenen, in isolatie doorgebracht. Ik ben in 1996 gearresteerd en sinds 2007 ben ik pas toegelaten tot de gewone gevangenispopulatie.
In oktober 1996 ben ik gearresteerd na een bankoverval waarbij ik geld probeerde te vergaren voor verschillende, legale en illegale linkse projecten. Ik werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 11,5 jaar met preventieve detentie. Preventieve detentie (Sicherungsverwahrung) is een Duitse wet uit 1933 en deze wet stamt uit de nazi-tijd. Het is een wet die de overheid in staat stelt geeft om mij levenslang op te kunnen sluiten of totdat ik, in hun ogen, geen gevaar meer kan zijn voor de publieke veiligheid.
Maar ik heb altijd teruggevochten toen ze mij, meer dan 10 jaar in een isoleercel wierpen. Ik weiger dan ook om mee te werken met de autoriteiten en ik accepteer geen gedwongen werkzaamheden in detentie. Om deze redenen vond een gerechtshof in 2009 het niet nodig om mij vrij te laten.
In 2013 heb ik mijn straf erop zitten en dan zal ik naar een andere extra beveiligde gevangenis overgebracht worden om mijn preventieve detentie uit te zitten. Deze preventieve detentie zou eigenlijk in 2008 in gaan maar ik heb, de afgelopen 10 jaar, meerdere veroordelingen gekregen wegens het uitschelden en het oneerbiedig bejegenen van rechters, politici en gevangenispersoneel. Dit heeft mij, en dit is echt geen grap, 5,5 jaar celstraf opgeleverd.
Tijdens de overval is er niemand gedood of gewond geraakt. Wel zijn er trauma’s opgelopen door het gijzelen van bankpersoneel. Hier moeten we onze ogen niet voor sluiten, maar het is wel meer dan 15 jaar geleden gebeurd. Ik weet niet hoelang de staat mij in zijn kooien wil houden maar ik weiger pertinent om met hen mee te werken. Niet met het gevangenispersoneel, niet met de rechtbanken, niet met de psychologen die ze op me af sturen, met niemand die mij van staatswege benaderd.
Ik denk dat de kans dat het gerechtshof mij, binnen nu en vijf jaar, vrijlaat erg klein is. Maar als mensen van buiten de gevangenis de ministerpresident van het gerechtshof laat zien dat er een sterke beweging is en steun aan mijn situatie, dan heb ik misschien een kleine kans om wel vrijgelaten te worden.
Ik zou het erg op prijs stellen als jullie het gerechtshof willen schrijven en hen dringend willen verzoeken om mij vrij te laten…
Ministerpräsident
Herr Kretschmann
Staatsministerium
Richard Wagner Str.15
D 70184 Stuttgart
Duitsland / Deutschland
Fax: +49-711-2153-340, Telefoon: +49-711-21530
E-mail: poststelle@stm.bwl.de
Strijdbare groet,
Thomas Meyer-Falk
C/O JVA-Zelle 3113
Schönbornstrasse 32
D 76646 Bruchsal
Duitsland / Deutschland
bronnen: ABC Brighton, Freedom for Thomas (de | en), ABC Berlin
Beste broeders en zusters,
Aan Michalis en Christos (die uitbundig “mijn” cel binnenstormden en de ISOLATIE waarin ik de laatste 7 jaar heb geleefd vernietigden), hun broeders en zusters en alle andere kameraden die de eerste generatie van de revolutionaire organisatie CCF/IAF vormen.
Mijn ogen en mijn hart zijn altijd dichtbij jullie in Griekenland geweest. Ik herinner me de daad van Nikos Maziotis en zijn houding voor het gerecht. Dat heeft ons zo ontroerd dat een aantal kameraden uiteindelijk hebben besloten om een bom pakket naar de Griekse ambassade in Madrid te sturen.
Diezelfde kameraden van mij zijn in September 2003 gearresteerd en de klap kwam op het slechtste moment denkbaar. Het had niet erger gekund. Destijds was ik regelmatig met “verlof” van de gevangenis. Ongeacht al het gedoe rondom mijn gerechtelijke / gevangenis situatie had ik de destijds maximale toegestane 20 jaar al uitgezeten. En van die 20, 14 jaar in eenzame opsluiting en FIES (Ficheros Internos de Especial Seguimiento, Spaanse isolatie afdelingen). Ik hoef jullie niet te vertellen wat het voor mij betekent om zoveel goede kameraden te verliezen die, vermoeid van het decennia lang doorstaan van allerlei systematische martelingen, hebben besloten er zelf een eind aan te maken.
De arrestatie van mijn kameraden in Barcelona heeft me gechoqueerd. Ik had bij hen kunnen zijn!
De “dood” van Paco Ortiz, het aan de macht komen van de neo-franquistische volkspartij, al deze dingen gingen door mijn hoofd totdat ik besloot om mijn vlucht te realiseren.
Mijn vlucht begon met een voet voor de ander te zetten. De eerste stap was om wat ruimte achter mij te creëren. Nadat ik dat had gedaan stak ik de Pyreneeën over, bestemming onbekend.
Eenmaal onderweg kwam ik in contact met wat oude kameraden. Ik kreeg het voor elkaar om een perfect identiteitsbewijs aan te schaffen (waarmee ik zelfs in staat was om een bankrekening te openen, een woning te huren, etc.), en ik nam wat tijd om na te denken, nieuwe kameraden te ontmoeten en dingen te bespreken. Vanaf dat moment ging ik schuil onder de naam Michele Cataldi, Italiaans burger.
Ik had besloten om één van de in Barcelona gearresteerde compas uit de gevangenis te breken, en voor die opgave had ik betrouwbare en ervaren kameraden nodig.
Geluk was aan mijn zijde toen enkele compas van het Iberische schiereiland belden om me te vertellen dat ze iemand zouden sturen. Ik dacht dat het zeker om een “anarchistische” kameraad zou gaan, desalniettemin zag ik Josepi verschijnen (ook hij was ontsnapt tijdens een “verlof”), en hij wist absoluut niks over anarchie of theorie. Hoe dan ook, ik was bijna gelukkiger met een “crimineel” aan mijn zijde dan een “anarchist”. Aan het eind van de dag was het mijn streven en doel om een compa uit de gevangenis te breken en ik had iemand aan mijn zijde nodig die het instituut van de gevangenis met absolute intensiteit haatte, net zoals ik. Josepi met zijn (in totaal) 23 jaar gevangenis achter zich was een ideale kandidaat. Daarbij kwam dat (net zoals de mijne), zijn “specialiteit” het beroven van banken was, wat uiteraard onmisbaar is. Continue reading Gabriel Pombo da Silva (Duitsland): Een bijdrage voor de kameraden van Conspiracy of Cells of Fire/Informal Anarchist Federation
Gisteravond (woensdag 5 oktober) hebben we ingebroken bij een terrein van de politie ten zuiden van de rivier. Onder de dekking van de duisternis hebben we een politieauto in de brand gestoken. We zijn niet lang genoeg gebleven om te zien of het in vlammen op ging… dus we kunnen alleen maar hopen.
We deden dit om een paar redenen. Als eerste, als blijk van onze woede en afschuw voor de politie. Woede omdat we hoorden dat ze vorige week tijdens een demonstratie in Amsterdam vele vrienden en kameraden hebben aangevallen.
Woensdag markeerde ook het begin van het proces tegen de groep van de ‘Revolutionaire Strijd‘ in Griekenland. Met deze solidariteitsactie sturen wij jullie onze oprechte groeten. Jullie zijn een inspiratie voor velen. Blijf sterk en trots.
Het spreekt voor zich dat dit we dit net zo veel om deze redenen doen, dan voor ons eigen plezier. Met geen gevoelens van verplichting hebben we genoten van elk moment. Van de organisatie tot aan de uitvoering. En natuurlijk is dit niet een verheerlijking van de buitenlandse strijd. Want we hebben een waslijst van persoonlijke/regionale redenen om weerstand te bieden. Van invallen en ontruimingen tot gevangen genomen rebellen.
Deze actie werd gedaan in de geest van wat bekend is geworden als de LEGENDE VAN DE AVOND POST VERNIELER.*
[* Verwijzing naar een actie waarbij de ramen van kantoren van een rechtse krant in Bristol werden ingegooid. Door gevonden DNA bewijs ging de politie op zoek naar een verdachte en dit resulteerde uiteindelijk met een inval van een lokaal kraakpand. De politie heeft de man die ze zochten niet gevonden, maar maakte er een politiek onderzoek van en namen computers, telefoons en papieren in beslag. De krant, die natuurlijk hun journalisten aanwezig hadden bij de inval, probeerde net als elke andere krant in het land een belangrijke rol spelen in de lokale repressieve activiteiten van de politie. Ze hebben allemaal de moord op Mark Duggan door de politie gerechtvaagdigd, de dagelijkse brutaliteit en walgelijke gedrag van de politie verontschuldigd, foto’s van verdachten geplaatst, en haat en wraak verspreidt. De krant, die bekend staat als de ‘Evening Post’ is een zeer typische dagelijkse krant dat eigendom is van Northcliffe Media (voorheen Northcliffe Newspapers Group), een van de grote uitgevers van regionale dagbladen in het Verenigd Koninkrijk en Centraal-en Oost-Europa en eigendom van de Daily Mail and General Trust. In het Verenigd Koninkrijk opereert het vanuit meer dan 30 uitgeverijen en heeft ook dagelijks 18 titels.]
bron: 325.nostate.net
Athene, Syntagma-plein, 29 juni (2e dag van de algemene staking)