Op 14 augustus 2013 braken rellen uit tijdens een betoging in Montevideo. De betoging wordt elk jaar georganiseerd om de in ’68 door de politie vermoorde student Liber Arce te herdenken. Er werden symbolen van staat, kapitaal en religie aangevallen (bankautomaat, banken, regeringsgebouwen, een kerk, luxewinkels, restaurants…). Na afloop werden twee anarchistische kameraden aangehouden door flikken. De kameraden werden in beschuldiging gesteld maar wel vrijgelaten.

Op 24 augustus werden op weg naar een andere herdenkingsbetoging (aan hospital El Filtro, waar in ’94 een dode viel na botsingen tussen de flikken en betogers die probeerden te verhinderen dat vermeende ETA-leden naar Spanje zouden worden gedeporteerd) 12 anarchisten gearresteerd door de inlichtingendiensten, het departement speciale operaties en interpol.

De kameraden werden afgevoerd naar een commissariaat, waar ze werden gefotografeerd, ondervraagd over de betoging van de 14de en over hun deelname aan anarchistische groepen. Dit alles ging gepaard met slagen, beledigingen, dreigen met marteling en verkrachting. Eén kameraad werd bedreigd met een pistool. Niemand werd voorgeleid en dezelfde avond werd iedereen vrijgelaten zonder beschuldigingen.

Op 29 augustus werd een kameraad die in Uruguay verblijft opgeroepen door de migratiedienst. Daar werd ze opgepakt door de politie.

De inlichtingendiensten zijn hiervoor verantwoordelijk. De dag erna werd een andere kameraad voor haar huis in een politieauto geduwd en naar een commissariaat overgebracht. Beide kameraden werden ondervraagd over hun deelname aan de anarchistische beweging. Ze werden allebei zonder beschuldigingen vrijgelaten op 30 augustus.

Ondertussen verschenen enkele teksten over deze repressieve slagen. Op vele plaatsen in Montevideo werden pamfletten uitgedeeld en er was een betoging gepland. In Buenos Aires (Argentinië) kregen de ferrymaatschappij die op Montevideo vaart en de ambassade van Uruguay nachtelijk bezoek van solidairen.

Hieronder vertalingen van twee teksten vanop de blog van de krant anarquia (periodicoanarquia). De eerste verscheen in een agitatieblad en gaat in op de gebeurtenissen van de 14de, de tweede tekst gaat in op de repressie.

Vrijheid tot in het overdrevene

“Dat onze woorden hand in hand mogen gaan met wat we doen, en dat de anderen mogen beginnen hier rekening mee te houden…”

Als het de bank is die mij en mijn familie in de schulden houdt, als zij het geld bewaakt dat ze noodzakelijk maakt om te leven en het dan weghoudt van zij die er het minst van hebben, waarom zou ik er dan respect voor moeten hebben en haar niet aanvallen? Is een gevel dan meer waard dan het aantonen hoe schadelijk het geld is?

Als het de kerk is die leeft van het bedrog, als zij verantwoordelijk is voor het gedurende eeuwen  (en nog steeds) gehoorzaam houden van duizenden personen aan hun autoriteiten en het opleggen van een moraal op maat van de machtigen, waarom zou ik daar dan niet tegen schreeuwen, waarom zou ik haar ruiten niet breken? Zijn ruiten dan meer waard dan de vrijheid van personen?

Als het al die muren overal zijn, van die overheidsgebouwen, van die commissariaten, van die kantoren die de stomste illusies verkopen, die ons bombarderen met aanbiedingen, waarom zou ik dan niet mogen antwoorden, waarom zou ik ze dan niet beschilderen, zeggen hoe ze bedriegen, ons kloten, gevangen zetten? Waarom zou ik tenslotte niet aanvallen, definitief antwoorden op wat mij aanvalt, waarom zou ik me niet verdedigen?

Hetzelfde systeem dat ervoor zorgt dat sommigen uit vuilbakken moeten blijven eten terwijl anderen meer hebben dan ze in verschillende generaties zullen kunnen consumeren, dat de natuur in de tang heeft, is geen metafysisch wezen, geen spook dat een afbeelding heeft maar geen lichaam. Het systeem, de staat heeft haar bewakers, haar verdedigers, haar klikspanen, auto’s, camera’s, gebouwen, etc. Wanneer we ons laten voelen, wanneer we echt spreken is wanneer we handelen. Het denken is fundamenteel, woorden laten ons toe dingen voor te stellen en onze vrijheid te projecteren maar hun limieten zijn duidelijk als we hen vergelijken met daden. Geen enkele politieker kan de vrije daad verhinderen, de vleesgeworden rebellie. Ze kunnen proberen om de daden voor hun rangen te recupereren, zich voordoen als verontwaardigde democraten, als de wijzen die weten hoe de maatschappij te transformeren, zelfs zeggen dat ze het recept voor de “revolutie” hebben (hun eufemisme voor staatsgreep), etc, etc… Maar het zijn uiteindelijk altijd de daden, de feiten, die de discours van de manipulators voorbijsteken. Het is de beet en niet het geblaf die de kwaaie hond maakt.

Eén van de meest voorkomende kritieken die dikwijls op een hatelijke manier worden geuit, maar soms ook vanuit een oprechte bezorgdheid, is die over de productiviteit. Van wat de acties voortbrengen en genereren. Wat veranderen ze, wat bereiken ze met een kleine vernieling, met een beschilderde bank? Niemand, tenzij de idioot, denkt dat het aanvallen van een bank of commissariaat een revolutionaire daad is. Maar deze ‘kleinigheid’, deze geïsoleerde en eenvoudige rebelse daad is toch verre van betekenisloos. Deze kleine gebaren, pietluttige eigenlijk, bijna insignificant als we ze vergelijken met wat een wereld verdient die de meerderheid van de bevolking in de miserie houdt en die dagelijks onze tijd en ruimte afneemt, zijn steeds de mogelijkheid van een begin. Meer zelfs, ze zijn meer waard omdat ze voor zichzelf spreken. Niemand kan ons het feit afnemen dat we iets hebben gedaan. Klein, geïsoleerd, gek, …maar echt. Wat zouden al die praters daarover te zeggen hebben?

Elke grote transformatie begint met kleine, piepkleine, zelf amper waar te nemen gestes. Een medeplichtige glimlach van een manifestant die ziet dat een instelling die ook hem onderdrukt niet gerespecteerd wordt, kan uitgroeien tot een toekomstig medeplichtig gebaar van een kameraad. Veel van de manifestanten die er bij waren op 14 augustus weten dat een daad meer waard is dan duizend woorden. Dat het nodig is te beseffen dat feesten of politieke toespraken houden op de dag waarop de gevallenen worden herdacht, een belediging is voor hun nagedachtenis en voor het geheugen van ons allemaal. Voor de sociale transformatie, voor de zoektocht naar de meest uitgebreide vrijheid is actie noodzakelijk. De revolte is niet de sociale revolutie en pretendeert dit ook niet te zijn, maar ze opent wel haar wegen.

Klare wijn…

Wat ons betreft, wij zijn voor de sociale revolutie, de meest libertair mogelijke transformatie van onze levens, voor de expansie van onze stoutste dromen, voor onze grootst mogelijke persoonlijke en collectieve ontwikkeling. Een einde aan dat de ene op de kap van de andere leeft, het verwerkelijken van een wereld die meer in evenwicht is met de natuur is een weg die vandaag begint. Deze zoektocht betekent de vernietiging van de staat (fysiek en niet verbaal), van haar instellingen en uiteindelijk van alle macht. We zijn broeders, omdat we geen politieke grenzen of nationalismes erkennen, van allen die waar dan ook vechten tegen de onderdrukking en die op hun beurt niemand willen onderdrukken. We zijn broeders van zij die gevochten hebben in Brazilië tijdens de laatste maanden, van zij die geen enkele dictatuur accepteren, of ze nu religieus of seculier is, en van zij die de confrontatie aangaan om de aarde de verdedigen in Chili of Bolivia. Hoewel er geen exclusief model bestaat voor het protest en iedereen zijn eigen weg moet zoeken, is er éénzelfde geest die de wereld rondtrekt: die van de revolte.

Op 14 augustus werd de directe actie in de praktijk gebracht. Sommigen beschilderden banken, kredietinstellingen, kerken en zelfs een luxeauto, maar we moeten er ons bewust van zijn dat directe actie veel meer is.

Directe actie betekent doen zonder onderhandelaars of tussenpersonen, doen vanuit de autonomie, vanuit de zelforganisatie met anderen. Doen zonder valse dialogen, op zoek naar de echte dialoog, die tussen gelijken en niet met de autoriteiten. Doen om te veranderen, doen om de vrijheid te zoeken, de vrijheid tot in het overdrevene… (…)

Anarchisten.

Over de aanvallen tegen de anarchistische beweging in Montevideo
29 augustus 2013

Op anderhalve week tijd werden 14 kameraden gearresteerd, bovenop een afluistercampagne, achtervolgingen, pogingen tot ontruiming en aanvallen tegen de anarchistische beweging in Montevideo. Niets van dat alles maakt ons bang, het maakt ons enkel sterker. Als ze ons slaan is dat omdat we het hen lastig maken. En als we de machtigen en hun lakeien tot last zijn, zijn we goed bezig.
Er woedt een sociale oorlog die verschillende fases doormaakt. De machtigen weten het, wij ook. De pers verbergt het, herhaalt het kapitalistische wijsje en legt het idee op van een ranzige democratie die zelfs haar meest herhaalde leugens niet nakomt: veiligheid, mensenrechten, rechtvaardigheid,…
Tussen dit alles zoekt de woede haar weg.

De regering van de Tupamarosi martelt. Vertel eens wat nieuws!

De staat die het Uruguayaanse territorium bezet is niet vies van de angst en de pogingen om de controle op de bevolking opnieuw te verharden, die de verschillende progressieve regeringen van de regio naar voor schuiven (denk maar aan de ontmoetingen rond veiligheid en “antiterrorisme” die georganiseerd werden door de Mercosurii). De geest van de Arabische lente is een verre maar desalniettemin voelbare angst en Brazilië is zich aan het transformeren in een nachtmerrie voor de ondernemerskliek. Wat is de ergste nachtmerrie voor de democraten, extremisten, radicalen van de macht en andere fascisten? De revolte, de opstand die als hij ontketend wordt niet meer te controleren lijkt. Een woede die niet langer kan worden afgeleid door voetbal, de aankoop van merkkledij of van geestverruimende substanties. Het is op dat punt dat degenen die het “vuile werk” van Bonomi, Tabaré en Mujicaiii opknappen verschijnen. De ordetroepen in dienst van de autoriteit. Het is daar dat de soldaten die werden opgevoed door rechts en gespecialiseerd door links in de aanval gaan.

De gewelddadigen, gemaskerden, anarchisten.

Allerlei soorten holle frasen vulden dezer dagen de monden van de journalisten. Van de anarchisten dit en dat, van de tactieken van stedelijk geweld, van minderheden etc., etc. De gewelddadigen van de 14de augustus, de radicalen, de geïnfiltreerden in alles, zelfs in de spionkop van voetbalploeg Peñarol (alsof er daar infiltratie van anarchisten zou nodig zijn om anti-flikkengevoelens aan te wakkeren). Op alle fronten was de éénheid voelbaar tussen de politierepressie, de politieke coördinatie en de voorbereiding door de pers. De aanval op verschillende punten. De staat verdedigt zich heftig. Maar waarvoor? Het leger dat de bestaande orde handhaaft (pers, flikken, militairen, politiekers etc.) ontplooit zich vandaag onder de paraplu van een ongeziene consensus tussen links en rechts over de versnelling van de kapitalistische ontwikkelingen. Ver voorbij het electorale spel, worden de belangrijke bases voor de ontwikkeling van het kapitaal door geen enkele partij ter discussie gesteld. De mega-mijnbouwprojecten, de bosbouw, de installatie en coördinatie van de IIRSA-planiv, de politieke, economische en militaire integratie gaan door. Het is dus noodzakelijk om elk verzet of elke kiem ervan te vermijden. Het is noodzakelijk om zij die niet onderhandelen, de “gewelddadigen” te stoppen.

En stap verder…

En wat te zeggen van het geweld? Voor ons is het geen “politieke keuze” zoals de wijsneuzen in de faculteit sociale wetenschappen denken. Het is geen keuze, en al zeker niet politiek. De keuze die we wel maken is om te proberen leven op de enige manier die ons waardig lijkt: vrij. Door niet te zwijgen en door te handelen als we zien dat de dingen slecht gaan. We kiezen ervoor ons te verzetten en ons te verdedigen. Hier (wars van de favoriete spelletjes van de pers, de syndicale chefs en politiekers) zijn er geen gewelddadigen of niet-gewelddadigen, goeden en slechten, of andere categorieën van de macht. Wie nog nooit de woede voelde, de goesting om zich te verzetten tegen de miserie, van op te staan en te springen bij zoveel miserie, die heeft simpelweg geen bloed in de aderen. Wie wordt er niet razend bij het zien van de zaakjes van de politie met de pasta base, de miserie van het werk of de smaak van het water van de OSE? Het geweld is natuurlijk in deze kapitalistische wereld, het verzet ertegen een vitale noodzaak.

En nog één…

We ontkennen onze misdaden niet en zullen dat ook nooit doen. We willen en we vechten voor de vrijheid, en dat is een grote misdaad tegen de macht.

We willen geen label van vrijheid, abstract, bruikbaar door eender wie.

Daarom brengen we de solidariteit, de wederzijdse hulp en het verzet in de praktijk en het is die praktijk die ons onvermijdelijk in botsing brengt met een wereld die ons altijd maar dieper doet vallen. Vandaar de beledigingen, de dreigementen met marteling en verkrachting, vandaar het pistool tegen het hoofd van een kameraad in het commissariaat, vandaar het verplicht uitkleden en de klappen. Vandaar de grimmigheid. Maar de angstcultuur zal ons niet kleinkrijgen.

Maar waarom glimlachen jullie? Vragen ze zich af…

Wij passen niet een slachtofferrol. Als we praten over deze nieuwe slag tegen de anarchistische beweging is het om al die andere slagen te tonen die we incasseren in de wijken en die door de politie worden stil gehouden. We kunnen praten, we zijn er goed in en we zijn vrij en sterk genoeg om niet te zwijgen. Het waarom van zovele opeenvolgende slagen tegen de beweging beantwoordt aan een groei die ze niet hebben kunnen afremmen. Ze beantwoordt aan het verlaten van de angst en het einde van het vertrouwen dat een deel van samenleving had in de progressieve regeringen. We worden hard behandeld omdat de regering zich verplicht zag om haar flikken en geheime diensten carte blanche te geven tegenover onze aanwezigheid die alle parlementarismes (ook de marxisten en linksen) op straat voorbij  heeft gestoken. Tegenover de directe actie die niet wil marchanderen, die niets vraagt. We worden hard behandeld omdat er een besmettelijke praktijk van zelforganisatie is ontstaan die een echte dialoog voortbrengt. Eén tussen gelijken en niet met politiekers of ondernemers. We glimlachen omdat de wind goed zit en omdat we ons weten te verdedigen.

De spiegel van de macht.

Waar ze ook kijken, ze zoeken altijd zichzelf. Tijdens hun ondervragingen, wanneer die niet gebaseerd zijn op simpele beledigingen of dreigementen, zijn ze op zoek naar zichzelf en hun nood aan chefs, aan iemand die zegt wat ze moeten doen. De macht heeft vijanden nodig maar het komt haar niet goed uit dat deze zich niet verkleden als terroristen, dat ze niet willen regeren of geen autoriteit kennen. Het gebrek aan respect op alle terreinen kan volgens de inlichtingendiensten niet van meer dan één groep personen komen, kan niet zonder leiders zijn of zonder grote georganiseerde structuur om angst in te boezemen. Maar wij die rondlopen in de straten weten dat hun sociaal krediet uitgeput is, dat de kameraden met veel zijn en dat ze op geen enkele manier beantwoorden aan de logica van de partijen. Slecht voor hen maar het is zo.

Wij anarchisten zijn niet degenen die een gezondheidssysteem in stand houden dat dood en ziekte genereert, wij organiseren geen mega-politieoperaties in de arme wijken, het zijn wij niet die het milieu plunderen en vernielen en wij houden al zeker de business van de pasta base niet gaande in de wijken. Het zijn wij niet die tegen de jonge gasten zeggen dat ze niets waard zijn als ze geen kleren van een bepaald merk hebben of gevangenissen bouwen om hen later in op te bergen.

Maar we zijn ook geen gehoorzame burgers, we zijn ook geen deel van zij die vergeten, en zullen dat ook nooit zijn. Wij zijn deel van zij die altijd hebben gevochten, zoals we broeders zijn van iedereen die waar ook ter wereld vecht tegen een systeem dat het leven ontkent. We geven impulsen aan de rebellie om meer en meer vrijheid te bekomen, en we zullen dat altijd blijven doen. Ze wilden de armen uit het zicht van de toeristen bannen om een illusie van consumentisme te creëren. Maar niet iedereen is hier klant of onderworpene. Ze kunnen niet iedereen bedekken. Niet iedereen geeft zich over.

Anarchisten
Montevideo, augustus-september 2013