Sinds de 9ste mei zit David Lamarthée in de gevangenis in Uruguay. Hij wordt ervan beschuldigd de taxi van een chauffeur (stakingsbreker) te hebben aangevallen op de laatste één mei betoging in Montevideo. Een gevangenisstraf tussen de 3 maanden en drie jaren hangt hem boven het hoofd. David is zelf arbeider bij het taxibedrijf, anarchist, actief in verschillende collectieven en eveneens lid van de anarchistisch geïnspireerde vakbond SUATT.
Ondertussen is er een solidaire asamblea gevormd om te agiteren voor de vrijheid van David. Hierin zitten zowel autonome anarchisten en anti-autoritairen als syndicalisten in. Over heel Montevideo worden ondertussen pamfletten en affiches verdeeld, in volkse wijken zijn muurschilderingen verschenen en enkele dagen geleden liepen honderden mensen mee in een betoging voor de vrijheid van David. Momenteel is het belangrijk dat er concrete ondersteuning komt voor David. Binnenkort wordt in Gent een benefiet georganiseerd. Andere bijdragen zijn meer dan welkom. Ook is er opgeroepen tot solidariteit en er wordt gevraagd onderstaande informatie te verspreiden.
In de vroege ochtend van de 9ste mei, werden twee kameraden aangehouden, één van hen op zijn werk, de andere bij hem thuis. Ze werden overgebracht naar het Departement Speciale Operaties en naar de rechtbank, om verklaringen af te leggen. Eén van hen werd vrijgelaten, terwijl David werd opgesloten en beschuldigd van de aanval op een taxi die rondreed op de eerste mei. De strafmaat zou tussen de drie maanden en drie jaren gevangenis liggen. Volgens de rechter zou de uitspraak volgen binnen de tien dagen. De aanklacht luidt “privaat geweld en materiële beschadiging aan voertuigen”.
Maar wat de staat bestraft is niet enkel de actie zelf; niet enkel de aanval op de klikspanen van de bazen wordt hier veroordeeld. Wat bestraft wordt is het niet rustig en zwijgzaam blijven, de weigering het hoofd buigen of de andere kant opkijken, het niet passief blijven in deze wereld van uitbuiting.
Tegelijkertijd fungeert het als een lesje voor iedereen die weigert de levensvoorwaarden die de machtigen en de uitbuiters ons hebben opgelegd te aanvaarden. Het fungeert als een lesje voor ons, die pretenderen te breken met deze manier van leven. Wat ze willen is angst creëren.
David is een anarchistische kameraad die al meer dan 15 jaar tussen ons strijdt, vanaf het oude anarcho-punk verzet in zijn tienerjaren, tot de gelederen van het Sindicato Unico del Automovil con Taximetros y Telefonistas (SUATT, Enig Syndicaat voor Taxi en Telefoon) en verschillende anarchistische collectieven.
Het SUATT, vroeger SUA, was het syndicaal bastion van de directe actie die de oude Federación Obrera Regional Uruguaya (anarchosyndicalistische vakbond, nvdv) in de twintigste eeuw gedurende decennia voorstond. Vandaag is het één van de meest strijdbare vakbonden van het land, die moet opboksen tegen de arrogantie van maffieuze patroons en een constante politionele intimidatie.
We vragen een maximale verspreiding van deze informatie, net zoals uitingen van solidariteit die passend geacht worden.
Hierbij nog de tekst van een pamflet dat momenteel circuleert in de straten van Montevideo:
Opnieuw gevangenen omwille van strijd!
Onze kameraad en vriend David Lamarte in een nieuwe gevangene van de staat omwille van strijd tegen deze samenleving. De rechter had het over “beschadiging van eigendom”, de pers en Oscar Dourado, voorzitter van de patroons van de taxi, ondernemer, miljonair en stuk krapuul, vieren de beschuldiging van deze “onaangepaste” die het feest van de arbeider verpestte.
David wordt beschuldigd van de aanval op een taxi -niet op de chauffeur- de eerste mei, tijdens een optocht van arbeiders voor de klassenstrijd. De eerste mei is een stakingsdag. Dat de regeringen er een feestdag van hebben gemaakt is hun zaak. Voor de werkers is het een stakingsdag, en stakingen moeten gerespecteerd worden.
De achturige werkdag, de ziekteverzekering, alle verworvenheden van de arbeiders en de samenleving in het algemeen, zijn er niet dankzij de zegeringen maar door de strijd van de arbeiders.
De acht uren, de betere levensomstandigheden, werden veroverd door de rails van de oude trams van Montevideo op te breken en door de stakingen met gewelddadige piketten tegen stakingsbrekers te verdedigen.
Wie werkt op de eerste mei is geen arbeider, maar een stakingsbreker. Wat deed een stakingsbreker in de buurt van een arbeidersbetoging op de meest emblematische dag van de arbeidersklasse? Dit is een provocatie, bewust of niet.
De gevangenissen puilen uit van de armen. Terwijl de meerderheid van de folteraars (uit de dictatuur, nvdv) whisky drinken met de Peiranos (politieke en economische elite, nvdv). Gaan we eraan wennen dat de gevangenissen zich vullen met sociale strijders zoals in de jaren van de dictatuur?
Vandaag zit David, kameraad en militant van de taxi, in de gevangenis, staat de regering aan de kant van de patroons y de stakingsbrekers. Aan welke kant sta jij?
Geen gevangenen meer!
Vrijheid voor David!
+ Bedenkingen bij het gevangenschap van David, arbeider bij de taxi
De laatste eerste mei kwam ik, alvorens te vertrekken naar één van de betogingen die op die datum gehouden werden, op het idee, uit reflex, de televisie aan te zetten. Er begon net een live-programma, vrolijk en volks, dat werd gepresenteerd door de bekende Omar Gutierrez, de jonge Rafa Cotelo en een vrouw wiens naam me nu even ontsnapt. Na verschillende “gelukkige eerste mei”, als was het kerst- of Moederdag, werd met enkele grappen (“Wij werken wél”) de toon voor de rest van het programma meteen gezet.
Vervolgens kwamen werkende mensen aan het woord; “Hallo, ja, ik ben wél aan het werk. Ik wens alle arbeiders een gelukkige eerste mei, dat hun wensen voor een loonsverhoging mogen uitkomen… En de groetjes aan Omar”.
En andere bijdragen in dezelfde zin gedurende twintig minuten. “Gelukkige dag van de arbeid”? “Dat de wensen voor een loonsverhoging mogen uitkomen”? Men wil van de eerste mei een soort Vader- of Moederdag maken. Een dag waarop er geschenken worden gegeven en barbecues worden georganiseerd. In linkse tijden blaast de miljoenenmachine van de televisie in deze richting.
De wensen voor een loonsverhoging? Eender wie een beetje de geschiedenis kent weet dat loonsverhogingen er niet zijn gekomen door kaarsjes aan te steken maar door strijd, wilde stakingen, gevechten tegen stakingsbrekers die de piketten bedreigden. Stakingsbrekers die, uiteraard, opslag kregen wanneer de stakingen triomfeerden.
Natuurlijk zette ik de TV snel uit en begaf ik me naar de betoging, terwijl ik al die geestelijke miserie probeerde te vergeten. Sinds de aanhouding en beschuldiging van David ligt het thema opnieuw op tafel. Ik praatte met jongeren die op zaterdag uitgaan in de “undergroundscene”. Tot mijn verbazing hoorde ik dingen als “David is over de schreef gegaan”, “De mensen hebben het recht om te werken”, “OK, maar het was een vrouw”, “Het gaat om een feestdag”. Slechts één woord kwam in me op: achterlijkheid.
Weten deze mensen dan niet hoe de achturige werkdag werd afgedwongen? Hoe de lonen werden verhoogd? Weten ze in welke omstandigheden er werd gewerkt voordat er stakingen en syndicaten bestonden? Weten ze dat, elke keer als er gestaakt werd, er stakingsbrekers werden ingezet, betaald door de bazen en de regeringen?
Het is wel erg gemakkelijk te werken terwijl de rest gemobiliseerd is, en achteraf mee te genieten van de resultaten. Waarom werken de taxichauffeurs die de stakingen breken en zij die heb verdedigen niet in de omstandigheden van de negentiende eeuw? Dat ze dan 16 uur per dag werken, zonder enige zekerheid.
Het is geen toeval dat bijvoorbeeld niemand weet wie Andrés Soto of Melanio Goró waren. De eerste arbeiders die stierven in de strijd in Uruguay (in 1905 en 1916), beide vermoord door stakingsbrekers. De eerste mei een feestdag? De macht heeft hem tot feestdag moeten uitroepen om af te rekenen met de wilde stakingen op de eerste mei! En zelfs zo zijn ze daar nooit in geslaagd.
Voor de eerste mei werd steeds respect afgedwongen, tegen de wil van de stakingsbrekers en de flikken in, zelfs door middel van vuurgevechten, zoals het geval was in 1920, toen het al een feestdag was. In het tramstation van Goes werd toen over en weer geschoten tussen stakers en flikken. In die jaren werden de tramstellen omgekieperd en de teugels van de paarden doorgesneden.
Niet voor niets droeg de 1 mei betoging in 1921 de slogan “Vrijheid voor Angel Gonzalez” mee, verwijzend naar de arbeider die een stakingsbreker neerschoot op de laatste havenstaking. Niemand weet vandaag nog wie Jesús Salandré was, vermoord door de politie op de eerste mei 1923. En kan iemand zich nog de eerste mei 1968 herinneren? Toen de politie de meest brute repressie inzette, enkel en alleen omdat men de eerste mei wilde herdenken? Gebruiken de regeerders van links dan niet hun medailles, hun jaren in de gevangenis en hun afgevuurde kogels om zich beter voor te doen als de rest?
En wat is er nu dan zo anders? Dat de baas een linkse is? Dat er niet meer hoeft gestreden te worden? Alsjeblieft zeg! Wie zijn hoofd in de aarde wil steken moet dat dan maar doen. De Peiranos (politieke en economische elite, nvdv) hebben hun schulden reeds afbetaald. De minderjarigen zijn schuldig aan al wat fout gaat in deze samenleving (wat een coherente samenleving! Ze geeft de kinderen van alles de schuld!). “Justitie” stuurt de armen naar de gevangenissen om weg te rotten, aangezien de rijken blijkbaar geen misdrijven begaan.
De patroons van de taxi, fascistisch, krapuleus en para-politioneel, zijn opeens “werkers die proberen brood op de plank te krijgen” (laten we even in herinnering brengen dat Oscar Dourado -voorzitter van de patroons van de taxi- eigenaar is van 50 taxi’s, FAR-verzekeringen, uitgestrekte boerderijen, garages, restaurants, etc.). En de arbeiders die zich laten gelden op de eerste mei zijn nu delinquenten. Het politieke karakter van hun aanhouding wordt niet eens erkend.
Als het dan toch om een ‘gewone’ misdrijf gaat, waarom vroeg de rechter dan aan David wat precies de politieke verschillen zijn tussen la Tendencia en Pit-Cnt (twee vakbonden, de eerste autonoom, de tweede gelieerd aan de linkse regering, nvdv)? Hoe komt het dat hem werd gevraagd waarom hij niet naar de officiële betoging was gegaan?
David zit in de gevangenis omwille van zijn strijd. Jouw stilte is gelijk aan medeplichtigheid, met de bazen, de flikken, en met de macht.