Op vrijdag 1 februari werden vier anarchisten opgepakt na een lange achtervolging in Griekenland. Ze worden verdacht van een dubbele overval, op een bank en een postkantoor. Voor twee van de gearresteerden stond al een arrestatiebevel uit voor veronderstelde participatie in de ‘Conspiracy of Cells of Fire’.

Al snel werd duidelijk dat de anarchisten gemarteld zijn in de uren na hun arrestatie. Geknield, geboeid en met een kap over hun hoofd getrokken werden ze uren lang geslagen en geschopt, op hun lichamen en hoofden, in het gezicht. De haren werden uit hun hoofd getrokken en tijdens dit alles werden ze hevig bedreigd door de anti-terreur eenheden van de politie. Andreas-Dimitris bijvoorbeeld had daarna hoofdpijn, ernstige duizeligheid, bloed in zijn urine, kneuzingen, blauwe plekken en zwellingen over het hele lichaam.

De politie publiceerde al snel foto’s van de jonge mannen (allen tussen de 20 en 25 jaar) in de nationale media, wat gebruikelijk is in Griekenland om af te schrikken, maar in dit geval is het afschrikken wel erg letterlijk: de gezichten van de anarchisten zijn haastig bewerkt met photoshop om de bloedvlekken op hun shirts, en de vele wonden, zwellingen en blauwe plekken in hun gezichten te verbergen.

Het bovenstaande werd niet naar buiten gebracht om slachtoffers van de anarchisten te maken, maar om de marteling en het “legale” geweld van het staatsapparaat bekend te maken.

Ze zitten inmiddels niet meer op het politiebureau maar in de gevangenis. Er zijn al veel solidariteitsacties met ze geweest in Griekenland, van zwaaien bij de bajes en info-acties tot het slopen van pinautomaten. Lees hieronder hun verklaring over de gebeurtenissen.

Eerste korte statement van de 3 in het Engels. The Following text in English & in Greek

12 februari 2012

Onze dagen gaan voorbij, onze nachten niet

Terwijl zich rondom ons een volledige klopjacht ontvouwt, rennen we in de richting van onze ontsnapping. Losgesneden van de handen van de oppermachtigingen, ligt achter ons een leven dat vooraf bepaald is, een leven met het doel om onderdanigheid onderdeel van onszelf te laten worden als een objectieve voorwaarde, om hun systeem van wetten en regels te moraliseren, het individu gelijk te maken aan een statistische logica van getallen. Voor ons ligt de wereld van onze “utopische” fantasieën, die veroverd word met geweld alleen. Een leven, een kans en vastbesloten keuzes.

Bewonder de ruimte tussen de wolken en spring, omdat de val nooit een meer zekere keuze was.

Op vrijdag 1 februari pleegden we samen met een groep kameraden een dubbele overval op de Agrotiki Bank en het postkantoor in Velventos, Kozani. Wij geloven dat het van enig belang is om het operationele onderdeel van de overval tot op zekere hoogte te analyseren. Dit allereerst om alle elementen van de zaak te belichten, de keuzes die we maakten, de fouten die we maakten en de redenen die ons daartoe leidden:

Dus, op die vrijdagochtend vielen, opgesplitst in twee teams, we de twee doelen aan. Ons doel vanaf het begin af aan was om het geld uit beide kluizen te nemen, zoals het inderdaad gebeurde. Tijdens onze ontsnapping leidde een serie van ongelukkige gebeurtenissen en foute handelingen tot de blootstelling van zowel ons voertuig als onze richting aan de politie.

Vanwege de automatisch opgezette politie blokkade, zocht de kameraad die in een busje reed dat getransformeerd was om op een ambulance te lijken, naar ontsnappingsroutes voor het team dat de overvallen beging. In zijn poging daartoe, maakte hij de fout om drie keer voor een voertuig van de politie te rijden, wat erin resulteerde dat hij als verdachte werd gezien. Een achtervolging volgde en toen, doordat hij niet bekend was in de buurt waarin hij terecht kwam, kwam hij viermaal in een modderige doodlopende straat terecht wat ervoor zorgde dat hij omsingeld werd- en geen ruimte meer had om te ontsnappen. En zo, nadat hij de bus in de fik had gezet, werd hij gearresteerd. Na deze ontwikkelingen en terwijl onze kameraad met het ontsnappingsvoertuig al in de handen van de politie was, waren onze mogelijkheden aanzienlijk verkleind.

Daarom besloten we het eerst passerende voertuig te stoppen, omdat dit een veiligere ontsnapping zou betekenen voor ons en onze kameraden. In deze situatie was het belangrijk dat de politie niet door zou hebben dat onze kameraden een nieuwe vluchtauto hadden- daarom besloten we om de chauffeur bij ons in het busje te houden, tot we een manier zouden hebben gevonden om te vluchten. Dit was het moment waarop we een politieauto kruisden, wat geleidelijk aan voor een intense achtervolging zorgde tot aan de stad Veroia, met bijna alle beschikbare politiekrachten uit de regio achter ons aan. Uiteraard hebben we er voor geen moment aan gedacht om de gijzelaar als een menselijk schild te gebruikten (we zouden er geen probleem mee hebben als hij, bijvoorbeeld, een bankmanager geweest zou zijn) – maar uiteindelijk wist de politie niet van zijn bestaan af. Tenslotte was hij een menselijk schild voor de politie, zonder hun medeweten – omdat hij de reden was dat we onze wapens niet gebruikten om te ontsnappen. Omdat ons bewustzijn en onze morele codes ons niet toestaan het leven van een willekeurig persoon, die zich bij ons bevind tegen zijn wil, te riskeren.

Op dit punt willen we het duidelijk maken dat we de wapens niet bij ons hadden om af te schrikken, maar als wapen voor de mogelijkheid van een confrontatie tussen ons en de politie. We bevonden onszelf in de toestand waarin we niet zoals gepland handelden, om te kunnen ontsnappen, door een foute handeling.

De enige optie op dat moment om te ontkomen was snelheid – en onze poging om afstand te creëren tussen ons voertuig en de politie die ons achtervolgde. Natuurlijk leent de stad Veroia zich niet voor zoiets als dat, en zo zaten we snel in de val in een smalle straat, wat tot onze arrestatie leidde. Tijdens onze arrestatie was het enige wat we zeiden dat de persoon die bij ons was niets te maken had met de overval, noch met ons. Desondanks ging de politie door met hem te slaan, op z’n minst zolang wij oogcontact met hem hadden.
Het bovenstaande verhaal is niet verteld als onderdeel van een show of zelf-promotie, maar om het nalatenschap van de arrestatie om te draaien, die gedwongen door de omstandigheden, zonder een gevecht plaatsvond.

*******

Het verhaal eindigt op het hoofdbureau van de politie in Veroia, waar een urenlange marteling van  drie van ons plaatsvond, door de varkens van de politie. De tactieken zijn welbekend en verwacht: een kap over het hoofd, geboeid en geslagen.

We overwegen het gegeven dat er een duidelijke scheidslijn is tussen ons het systeem, welke de oorlog tussen twee werelden markeert. De wereld van soevereiniteit, repressie en onderdanigheid en de wereld van vrijheid, welke wij creëren en levend houden door de rusteloze strijd tegen autoriteit.

In deze oorlog zijn de varkens van de politie een permanent doelwit van de anarchistische guerrilla’s, als een frontlinie en repressieve tak van de mechanismen van soevereiniteit. Daarom beschouwden we de houding van de politie tegen ons als een gegeven. Als de staat ons niet zou bevechten, zouden we een goede reden hebben om bezorgd te zijn. Marteling als een methode, was, is en zal een wapen zijn uit het arsenaal van elke autoriteit. Wij natuurlijk, als anarchisten, weigeren gebruik te maken van martelmethodes tegen onze vijanden en promoten de waardige praktijk van politieke “executies”, aangezien we de verrotheid van hun wereld niet willen reproduceren, maar elimineren.

De mening waarin strijdende mensen gezien worden als prooi in handen van repressieve mechanismen, heeft het idee van verslagenheid onderdeel van zichzelf gemaakt in subversieve cirkels. Het is de acceptatie van een beknotte beeldvorming van de oorlog tegen de vijanden van vrijheid, als onderdeel van de acceptatie van de stedelijke sociale moraal en rechtmatigheid. En om duidelijk te zijn, de aanwijzing hierboven gaat over de verklaringen van ANTARSYA en A.K. (Anti-autoritaire Beweging), die meer bijdragen aan reformisme dan aan radicalisering. Het is niet nodig voor ons om te refereren aan journalisten, SYRIZA en andere onderdelen van het systeem die ons benaderen met “vriendelijke” verklaringen in een poging de geesten die beginnen zich los te maken van de norm te benaderen, en zo de stabilisatie van het systeem te ondersteunen.

Dan over het ondergaan van de praktijk van marteling, onze reactie zou er een van veelvormige actie zijn. Het benadrukken van specifieke gebeurtenissen door acties van tegen-informatie zoals communiqués, posters, bijeenkomsten, demonstraties etc. is zeker nodig, om een steeds groeiend aantal mensen tot een conclusie te laten komen. Een conclusie die geen ruimte laat voor “geïsoleerde incidenten” of “wraakzuchtig gedrag” maar die leidt tot het begrip dat fysiek geweld altijd al een middel van repressie en controle van de maatschappij was. Het is een onderdeel van de oorlog tussen soevereiniteit en revolte.

Natuurlijk moet dit bericht op gelijke mate verspreid worden met een bericht van terreur voor die martelaren van nature, de politie. Om de politie op te laten houden met het slaan, hebben de moties en legale procedures geen betekenis – terwijl ze ook concessies en een informele acceptatie van de juridische of media autoriteit impliceren. Het heeft verzet nodig – en verzet heeft ook een gewelddadige vorm nodig. Omdat een aanval tegen de politie – niet alleen die van Veroia – met stenen, met molotovs of met pistolen, hun zonder twijfel zal brengen tot het herbeoordelen van hun keuzes, het tellen van hun wonden voor ze weer toe slaan. Het is al eens gezegd, de vijanden hebben namen en adressen.

*****

We zullen niet in details treden over de rol van de banken – die is in ieder geval, in de tijd waarin we leven, welbekend aan iedereen. Hun bestaan is een continue beroving. Voor ons, anarchisten, zijn zij een doelwit voor verschillende soorten aanvallen: brandaanslagen, bomaanslagen, berovingen. Natuurlijk was er veel discussie over onze zaak en er is ongetwijfeld een noodzaak voor ons om de ontwikkelde beeldvorming om te draaien. Om toe te slaan tegen de continue pogingen om onze keuzes onbelangrijk te laten lijken, en de verrotte sociologische benadering en de pseudo humanistische achtergronden te benadrukken, waaraan ze ons bloot wilden stellen vanwege one leeftijd.

“Doorsnee jeugd die een bank aanvallen. Waarom?”

Omdat een overval een bewuste politieke daad is. Het vertegenwoordigd niet het volgende leven in een rusteloze periode van opgroeien, ambities voor persoonlijke rijkdom, en het is uiteraard ook niet het resultaat van onze veronderstelde luiheid. Maar het bevat wel het verlangen om onze levens niet te binden aan de brute uitbuiting van loonarbeid. Onze weigering om tandwielen voor financiële belangen te zijn. Ons verzet tegen de invasie op de psyche en teloorgang van waarden, door hun wereld.

Het is duidelijk voor ons dat we creativiteit binnen onze kringen niet ontkennen. Uiteindelijk vergt het opzetten van een overal mentale en fysieke arbeid. Toch weigeren we onze creativiteit tot slaaf te maken aan de wereld van productie en vermeerdering van werk. Natuurlijk zou voor ons de weigering van loonslavernij weinig betekenen, als we niet tegelijkertijd naar de destructie ervan zouden toewerken. Wij zijn meedogenloze anarchisten en zoeken geen sympathie, medelijden of begrip omdat we “slecht” handelden in een “slechte” wereld. Wij zoeken naar de verspreiding van onze waarden en onze praktijk en we zullen hiervoor vechten tot ons laatste woord, tot onze laatste kogel.

******

Elke agressieve daad van ons is ook een moment in de totale revolutionaire oorlog die zich op alle levels ontvouwt. Het geld van deze overval was niet bedoeld voor het kunstmatige consumentenparadijs. Het is simpelweg een gereedschap om alle vormen van strijd te ondersteunen. Van het printen van communiqués tot het aanschaffen van wapens en explosieven, voor het financieren van illegale structuren van verdediging en aanval. Voor het huren van onze illegale huizen tot het bezorgen van explosieven om hun sociale vrede op te blazen.

Wij streven naar de verspreiding van directe actie tegen de veralgemeniseerde toestand van slavernij die we ervaren. Zij het in guerrilla vorming, of openlijk, oog in oog, op elke manier die elk van ons zint als vruchtbaar en effectief, op elke manier die een individu of groep zich voor kan stellen die bijdraagt aan de strijd. Het doel van al onze zetten is altijd, van elke guerrilla aanval, om het revolutionaire bewustzijn te vergroten. Zodat we bewust staan tegenover de wereld van universele onderwerping, tegen een steeds transformerende vijand die alles op zijn pad wegveegt. Tegen deze toestand, is de strijd voor vrijheid en de poging om strijdbare elementen toe te voegen aan alle aspecten van anarchistische strijd vruchtbaar en nodig.

Omdat anarchie nooit een prettig idee kan worden binnen de wereld van universele onderdanigheid; het is in plaats daarvan een onophoudelijke confrontatie met die wereld. Het kan niet gelimiteerd  worden door onschadelijke en democratisch geaccepteerde uitingen, noch door fetisjisme van de media – het bestaat eerder uit een ongesplitste totaliteit van alle vormen van strijd. Elk individu of groep, afhankelijk van je verlangens, je intenties en je redenen, draagt bij op elke mogelijke manier, aan het door gaan van de strijd. Anarchie is onze manier om te organiseren, te leven en te strijden. Het is de organisatie zonder beperkingen, het is de onophoudelijke strijd. Het is de extreme kameraadschappelijkheid die we ervaren in de revolterende gemeenschappen, tegen de verrotte sociale fabriek.

Afsluitend willen we alle kameraden die actie hebben ondernomen groeten. Posters plakken, leuzen roepen, bijeenkomsten organiseren, het publiceren van solidariteitsverklaringen (binnen en buiten de gevangenis). Aan hen die, op dit moment, hun aanval aan het voorbereiden zijn.

PS.1. We willen ook onze solidariteit sturen aan de hongerstaker Spyros Dravilas, die een pijnlijke en zware strijd levert voor een zuchtje vrijheid. Veel sterkte.

PS.2. Kortgeleden werd kameraad Ryo uit Indonesie vermoord in een willekeurige strijd. Ryo was een anarchist die internationale solidariteit promootte door zijn acties. Nu, zelfs wanneer hij ontbreekt in de vijandelijkheden die we veroorzaken tegen het bestaande, zijn we ervan overtuigd dat we altijd naar dezelfde ster kijken, de ster van voortdurende anarchistische revolte. Eer voor kameraad RYO.

De anarchisten:
Nikos Romanos
Dimitris Politis
Andreas-Dimitris Mpourzoukos
Giannis Michailidis